Ο κ. Ραϊχενμπαχ δήλωσε χθες πως η φοροδιαφυγή στη Ελλάδα φτάνει τα 60 δισ. ευρώ και πως ο ίδιος με την ομάδα του θα μπορούσε να συνεισφέρει στην είσπραξη περί των 6-8 δισ. ευρώ. Τα περί 60 δισ. θυμίζουν το «λεφτά υπάρχουν» του δικού μας...Αν όμως υποθέσουμε πως ο Γερμανός βοηθήσει να εισπράξουμε και τα 60 δισ. ευρώ, τι θα καταφέρουμε να πετύχουμε;
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή...
Στη χώρα μας υπάρχει τεράστια φοροδιαφυγή. Η αλήθεια είναι πως φόρο πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι... και αυτοί ίσως γιατί δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν;...
Είναι μήπως θέμα DNA η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, γι’ αυτό εμφανίζει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ ό,τι σε άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες;
Η άποψη μου είναι πως οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν διαφέρουν, τόσο όσο κάποιοι νομίζουν, από αυτούς των άλλων δυτικών κοινωνιών.
Το μεγαλύτερο ποσοστό της ευθύνης για την φοροδιαφυγή την φέρνει το ελληνικό κράτος και η πολιτική του διάρθρωση και ηγεσία διαχρονικά.
Η ελληνική φορολογική νομοθεσία χρειάζεται πολύτομη εγκυκλοπαίδεια για να χωρέσει και είναι αντιφατική και ασαφής σε βαθμό που ο φορολογούμενος δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει ακριβώς τις υποχρεώσεις του.
Αυτό, εν μέρει οφείλεται στην ελληνική γραφειοκρατία, αλλά κυρίως πιστεύω πως οφείλεται στην ροπή του ελληνικού δημοσίου και της πολιτικής του ηγεσίας προς την διαφθορά.
Όταν τα πράγματα είναι ασαφή και αντιφατικά, ο φορολογούμενος αποτελεί εύκολη λεία για τον διαφθαρμένο εφοριακό. Έτσι αν κάποιος θα πλήρωνε υπό φυσιολογικές συνθήκες 10 ευρώ φόρο υποκύπτει στο σύστημα 4-4-2...
Όπερ, τέσσερα στο φορολογούμενο, τέσσερα στο εφοριακό και αν υπάρχει περιθώριο και δυο στα κρατικά ταμεία...
Εδώ και δεκαετίες με το που αλλάζει η κυβέρνηση, οι θέσεις των εφόρων βγαίνουν σε πλειοδοτικό διαγωνισμό, για τα στελέχη της εκάστοτε παράταξης. Αυτό είναι φανερό γιατί συμβαίνει και υπάρχουν υπόνοιες πως τα έσοδα της διαφθοράς από την συναίνεση στη φοροδιαφυγή φτάνουν μέχρι τα προεκλογικά ταμεία των πολιτικών προϊσταμένων αλλά και τα κομματικά ταμεία...
Μπορώ να εκλάβω σαν δεδομένο πως ο ιδιώτης, είτε μισθωτός είναι, είτε επιχειρηματίας κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να πληρώσει λιγότερους φόρους. Το κράτος είναι αυτό που με την πειστικότητα και την καλλιέργεια του περί του δικαίου αισθήματος, παράλληλα με την άτεγκτη αυστηρότητα για τους παραβάτες πρέπει να εφαρμόζει το νόμο...
Στην πατρίδα μας έχουμε ένα κράτος ημετέρων που συμπεριφέρεται σαν συμμορία κοινών κλεπτών και απατεώνων. Μοιραία κάποιος αισθάνεται πως αυτά που πληρώνει για φόρο, αποτελούν προϊόν εκβιασμού και δεν έχουν καμιά ανταποδοτικότητα, ούτε στον ίδιο ούτε στην κοινωνία. Αυτό αυξάνει την φυσική αποστροφή προς την καταβολή φόρων που όλοι λίγο ή πολύ αισθανόμαστε...
Υποστηρίζουν αρκετοί, πως αν είχαμε συλλάβει τη φοροδιαφυγή τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια ίσως να είχαμε αποφύγει την χρεοκοπία.
Δεν συμφωνώ. Η χρεοκοπία ήταν φυσικό επακόλουθο όχι μόνο της διαφθοράς και του παρασιτικού μοντέλου της αργομισθίας του ελληνικού δημοσίου αλλά και την διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, που έγινε υπό τις ευλογίες κάποιας θολής αριστερής ιδεολογίας που κυριάρχησε σαν αντίδραση από την μεταπολίτευση και μετά.
Αν είχαν συλλάβει το μεγαλύτερο μέρος της φοροδιαφυγής τα τελευταία χρόνια πιστεύω πως δεν θα είχαμε γλυτώσει τη χρεοκοπία, αλλά θα συνέβαινε από πού είχε αναφέρει σε μια ομιλία του ο Θάνος Τζήμερος της Δημιουργίας Ξανά: Οι υπάλληλοι της βουλής θα είχαν φτάσει τις 10.000. Θα ελάμβαναν 24 μισθούς αντί για 16... Ο Άκης θα είχε αγοράσει και την Ακρόπολη κλπ.
Πιστεύω πως η ρίζα του κακού βρίσκεται στο διεφθαρμένο και άδικο σύστημα της πελατειακής κομματοκρατίας κατά το μεγαλύτερο ποσοστό.
Αυτό που πιστεύω είναι πως η φορολογική νομοθεσία πρέπει να χωράει σε 3-4 σελίδες Α4 και να υπάρχει ένας χαμηλός συντελεστής για όλους. Τα έσοδα θα ήταν περισσότερα για το δημόσιο ταμείο έτσι και λιγότερα για την διαφθορά, είτε αυτή βρίσκεται από την πλευρά του δημοσίου, είτε από την πλευρά των ιδιωτών. Επιπλέον θα συνέβαλε την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και προφανώς στη αίσθηση δικαιοσύνης και ανταποδοτικότητας.
Τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα...
Ο αναρχικός φιλόσοφος Πέτρος – Ιωσήφ Προυντόν έγραφε πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Κάποιος φιλελεύθερος θα έλεγε πως η φορολογία είναι κλοπή, ενώ κάποιος σοσιαλιστής πως κλοπή είναι η φοροδιαφυγή.
Όπως συμβαίνει με όλες τις έννοιες κατά τη συγκυρία και το συρμό κάθε εποχής, κάποιος από τους παραπάνω έχει περισσότερο δίκιο και κάποιος λιγότερο.
Ο ίδιος σαν φίλος της Επικούρειας φιλοσοφίας μεταξύ άλλων, πιστεύω πως η επιδίωξη της ιδιοκτησίας ωφελεί το κοινωνικό σύνολο περισσότερο απ’ ο,τι αυτόν που την επιδιώκει. Σπάνια ο ιδιοκτήτης δεν είναι σκλάβος της ιδιοκτησίας του.