Τα τελευταία 24ωρα είναι αλήθεια ότι ζούμε ιστορικές μεν, αλλά κωμικοτραγικές στιγμές! Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε έναν πρωθυπουργό τόσο άτολμο, τόσο αναποφάσιστο, τόσο φοβισμένο από τι άραγε;Δεν μπορείς να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη στον κόμμα σου, αλλά πολύ περισσότερο στον κόσμο που περιμένει από εσένα να κάνεις το σωστό για την πατρίδα.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά αυτές τις μέρες. Το βράδυ της υποτιθέμενης παραίτησης του πρωθυπουργού, το τι έγινε δεν περιγράφεται. Μόνο ότι δεν τις έφαγε με την ζωστήρα από την μαμά Μαργαρίτα δεν γράφτηκε!
Ή μήπως έγινε;
Πώς να εξηγηθεί η αναδίπλωση του πρωθυπουργού, όταν τη μια στιγμή μαθαίνουμε ότι θέλει να παραιτηθεί και να πάνε μαζί με άλλους στην ΕΕ και την άλλη βγαίνει και λέει θα προχωρήσει μόνος του.
Το "ξύλο" που έπεσε στην οικογενειακή και κοινοβουλευτική ομάδα, πρέπει να ήταν πολύ.
Και στον ανασχηματισμό κάποιοι θα δυσαρεστήθηκαν, κάποιοι θα χάρηκαν, κάποιοι άλλοι θα ήταν αδιάφοροι κι έτσι είναι η ζωή και δη η πολιτική.
Όμως ο κόσμος, ο λαός κι αυτό είναι που πρέπει να καταλάβει το πολιτικό σύστημα, έχει κουραστεί από αυτήν την πολιτική. Δεν ενδιαφέρει τον κόσμο αν θα είναι ο Παπακωνσταντίνου ο Χρυσοχοΐδης, ο Βενιζέλος ή ο Παπαδήμος στο οικονομικών.
Τον ενδιαφέρει τι θα βγαίνει από την τσέπη του και για πόσο. Τον ενδιαφέρει να μην νιώθει μαυρίλα στην ψυχή! Να μη περπατάει και να παραμιλάει.
Αυτό συμβαίνει σήμερα. Περπατήστε λίγο στον δρόμο και "κόψτε" φάτσες. Ανθρώπους τρομαγμένους, προβληματισμένους, "τζαζεμένους" θα δείτε.
Η πολιτική είναι το θέμα. Και μπορεί να γίνομαι κουραστικός, αλλά φαίνεται ότι όσες φορές και να το πει κανείς δεν το καταλαβαίνουν οι πολιτικοί.
Θα δεχόταν ο λαός κάθε θυσία. Να είναι σίγουροι. Αν όμως του έλεγαν την αλήθεια. Κι αν έστελναν τους επίορκους πολιτικούς στη δικαιοσύνη.
Εδώ όμως, ακόμη και προχθές που η χώρα βίωνε την τρέλα, με την ακυβερνησία και την αβεβαιότητα, αυτοί έπαιζαν με επικοινωνιακά τρυκ, παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι, δώσε μου ονόματα να συγκυβερνήσουμε και άλλα τεχνάσματα με σκοπό τη νίκη στις εντυπώσεις.
Στην πλατεία όμως, στο Σύνταγμα, βρίσκονται άνθρωποι που δεν έχουν σκοπό να το κουνήσουν από εκεί.
Αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουν. Κι όχι με τα ΜΑΤ.
Με τα ΜΑΤια, να πάνε εκεί και να τον κοιτάξουν στα μάτια να του πουν αυτά που πρέπει κι όχι αυτά που θέλει ν' ακούσει.
Μπας και επανέλθει αυτή η άμοιρη η ελπίδα σ' αυτόν τον τόπο!