H καγκελάριος Μέρκελ σε μια αποστροφή του λόγου της πριν λίγες μέρες σε κομματικό ακροατήριο, ανέφερε αυτό που ακούγεται όλο και πιο συχνά τον τελευταίο χρόνο: «Ήταν λάθος η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ...». Ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ την τελευταία εβδομάδα ακροβολίστηκε στην άλλη πλευρά δηλώνοντας «Να τους πάρει ο διάβολος αν δεν σώσουν την Ελλάδα...».
Η διένεξη αυτή θυμίζει την παλιά διένεξη της Ευρώπης τα τελευταία 200-300 χρόνια, όπως αυτή εκφράστηκε μεταξύ του δίπολου της Ιεράς Συμμαχίας του Μέτερνιχ και του ρεύματος του διαφωτισμού όπως ενσαρκώθηκε πολιτικά από τη γαλλική επανάσταση και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα αυτής.
Η επάνοδος των Οθωμανών
Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, την τελευταία δεκαετία που βρισκόμαστε εντός ευρώ, έχουν λάβει χώρα σημαντικές εξελίξεις στον κόσμο με μια από αυτές την ενίσχυση του ρόλου των αναπτυσσόμενων χωρών, της Ασίας κυρίως.
Η G 7 έχει μετεξελιχθεί πλέον σε G20 με την Τουρκία να βρίσκεται στις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και να ονειρεύεται την αναβίωση της οθωμανικής επικράτειας, υπό την σκιά της.
Η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, μοιραία θα την τροχιοδρομήσει στη ζώνη της τούρκικης λίρας σαν άλλο ένα τρόπαιο μεταξύ, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Παλαιστίνης και της Συρίας...
Αν η καγκελάριος σήμερα εκτιμά πως ήταν λάθος η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, η ρίζα του λάθους αυτού δρομολογήθηκε τον Οκτώβριο του 1827 όταν με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου η Ευρώπη υποστήριξε τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την υποστήριξη της δημιουργίας ελληνικού κράτους.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μια βασανιστική πορεία της Ελλάδας προς δυσμάς με ταχύτερο βήμα, όταν το πάνω χέρι έχει η πλευρά των Κοραήδων και των Ρηγάδων και οπισθοδρομήσεις όταν το πάνω χέρι αποκτούν οι μπέηδες και οι αρματολοί με τα «κεκτημένα» τους...
Το διακύβευμα τα επόμενα δύο χρόνια είναι η παρουσία ή όχι της Ελλάδα στην Ευρώπη. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως όποιοι χάσουν την μάχη της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη θα τους πάρει ο διάβολος, όπως πήρε εκείνους που έχασαν την παραμονή του ελληνισμού στις πατρογονικές εστίες της Ιωνίας.
Ο διάβολος θα πάρει και την Ευρώπη αν αφήσει την Ελλάδα να κυλήσει στο παρελθόν. Καμιά ζώνη δεν μπορεί να παίξει διεθνή ρόλο αν δεν μπορεί να διευθετήσει τα του οίκου της και σε κάθε παραφωνία πετάει τους βραδυπορούντες από το παράθυρο.
Τα κεκτημένα των «Κοτσαμπάσηδων»...
Κανένα κεκτημένο δικαίως η αδίκως αποκτηθέν δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την εξασφάλιση του μέλλοντος της νέας γενιάς κοντά στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Καμιά αυθαιρετούσα μειοψηφία δεν δικαιούται να εξωθεί τα παιδιά σε καταλήψεις σχολείων, τους φοιτητές στη διάλυση των πανεπιστημίων, τους αποστράτους σε καταλήψεις του πενταγώνου, τους δημοσίους υπαλλήλους σε καταλήψεις υπουργείων...
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαλύσει τη χώρα επειδή η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ της χρεοκοπίας και παρατηρεί άβουλη τα δρώμενα του παραλόγου που χαρακτηρίζουν τις περιόδους των μεγάλων μεταστροφών.
Η μεγάλη μεταστροφή που δρομολογείται στην Ελλάδα αφορά στον απεγκλωβισμό της κοινωνίας και της οικονομίας από το παρασιτικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών που δομήθηκε πάνω στην πελατειακή αναδιανομή των δανεικών και στη στροφή με κάθε κόστος σε παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας, όπου το κράτος θα πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα εισπράττει ή μπορεί να εισπράττει και σταδιακά οι εξαγωγές δεν θα απέχουν από τις εισαγωγές...
Αυτά δεν γίνονται με «θαύματα», ούτε με θεωρίες κοπής νέου χρήματος από την ΕΚΤ ή έκδοσης ευρωομολόγων. Γίνονται με σκληρή εργασία και δημιουργία προϋποθέσεων για υγιή οικονομικά κίνητρα.
Υπάρχει μια σημαντική μερίδα στον τόπο μας που εθελοτυφλεί και αποφεύγει τα δύσκολα. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο αυτό, ούτε αποτελεί σύμπτωμα μόνο του ραγιαδισμού που μας κληροδότησε η τουρκοκρατία.
Την εποχή της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αναλογικά πιο πολλοί καλόγεροι από στρατιώτες και γεωργούς. Σήμερα αναλογικά αυτοί που ζουν από τα φορολογικά έσοδα είναι πιο πολλοί από αυτούς που παράγουν φορολογικά έσοδα.
Τότε, 200 χρόνια πριν την άλωση, ήταν το ρεύμα των ησυχαστών με προεξάρχοντα τον Γρηγόριο Παλαμά που είχε κερδίσει την αναμέτρηση απέναντι στους ουμανιστές με ηγετική μορφή τον Βαρλαάμ Καλαβρό.
Ο Καλαβρός προσπαθούσε να προσεγγίσει τα θεολογικά φιλοσοφικά πεδία μέσω των λογικών συνειρμών με βάση τον Αριστοτέλη και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Οι Ησυχαστές προσπαθούσαν να βρουν το νόημα της ύπαρξης στην επί ώρες ενατένιση του ομφαλού. Με απλά λόγια οι μεν προσπαθούσαν να προσεγγίσουν έννοιες και νοήματα που περικλείουν το Θεό με τη λογική και οι δε με την αισθαντικότητα.
Οι ουμανιστές ήθελαν την ενοποίηση της Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας. Κέρδισαν οι δεύτεροι, ο Καλαβρός έφυγε στη Δύση, ενώ λίγα χρόνια αργότερα όταν πέθανε ο Γρηγοράς, το πτώμα του πλέον διακεκριμένου του ρεύματος των ουμανιστών, συρόταν στους δρόμους της Πόλης για να έχει το πλήθος την ευκαιρία να το πετροβολήσει και να φτύσει. Ο Γρηγόριος Παλαμάς ανακηρύχτηκε άγιος.
Οι ουμανιστές του Βυζαντίου με πολλά χειρόγραφα αρχαίων που είχαν διασωθεί στο Βυζάντιο έφευγαν για τη Δύση όπου δίδασκαν ελληνικά και αρχαία φιλοσοφία, βάζοντας τις βάσεις για τον ευρωπαϊκό ουμανισμό, την αναγέννηση και τον διαφωτισμό... (Ο ουμανισμός ήταν το ρεύμα που πίστευε πως η παιδεία αναδεικνύει τις καλές πλευρές της ανθρώπινης φύσης...).
Ο Κυδώνης που έγινε και πρωθυπουργός, ο Χρυσολωράς και ο Πλήθων ο Γεμιστός είναι μερικοί από τους επιφανείς διαδόχους του Καλαβρού...
Ήταν οι απόγονοι αυτού του ρεύματος (ο Κοραής, ο Ρήγας, οι φιλικοί) που γύρισαν αργότερα να απελευθερώσουν το γένος, να εμφυσήσουν τις ιδέες του διαφωτισμού από δεύτερο χέρι πλέον και να βάλουν τις βάσεις για το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Όταν τις τελευταίες μέρες παρατηρούσα πόσο εύκολα εκτοξεύονταν χαρακτηρισμοί περί «γερμανοτσολιάδων» και άλλων ευτράπελων από τους πατριώτες της «μίζας» και των «δικών μας παιδιών» της κομματοκρατίας, θυμήθηκα τις ρίζες αυτής της αντίθεσης... Κατάλαβα όμως πόσο εύκολο ήταν κάποτε να ειπωθεί η φράση «καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική...».
Απλά σήμερα το πιο ενεργό μέρος του αντιδυτικού μπλοκ δεν είναι η εκκλησία και οι καλόγεροι, αλλά ένα μέτωπο πελατοκρατίας, φοροκλεπτών που κρύβονται πίσω από ένα ιδεολογικό μανδύα μιας παρωχημένης αριστερής φλυαρίας. Το ρόλο του κακού Πάπα παίζει ο κακός καπιταλισμός πλέον...
Οι συνθήκες φαίνεται όμως έχουν αλλάξει, αργά ή γρήγορα το 75-80% που πιστεύει στην παραμονή στο ευρώ, στις μεταρρυθμίσεις και στη δημιουργία σύγχρονου δημοκρατικού κράτους θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί πολιτικά.