Οι παρεμβάσεις της Γερμανίας στην Ελλάδα δεν αφορούν, πλέον, αποκλειστικά στην οικονομία αλλά και σε θέματα του ελληνικού πολιτεύματος, με το Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Β Σόιμπλε να προειδοποιεί εμμέσως πλην σαφώς σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Der Spiegel πως το ελληνικό πολίτευμα θα χρειαστεί “προσωρινά” να μετατραπεί από Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σε κάτι άλλο (το οποίο θα πρέπει οι ειδικοί να προσδιορίσουν και να ονομάσουν και βέβαια οι πολιτικοί και οι πολίτες να εγκρίνουν και να αποδεχτούν). «Θα μπορούσε να πει κανείς ότι (η Ελλάδα) θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της», δηλώνει με ηρεμία που παγώνει το αίμα ο Γερμανός πολιτικός, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ένας από τους λόγους που η Ελλάδα θα πρέπει να χάσει μερικώς την ανεξαρτησία της είναι ώστε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία να τρομοκρατηθούν τόσο που να μην προχωρήσουν σε αίτημα για κούρεμα του χρέους τους: «Οι πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, κατέστησαν για άλλη μια φορά σαφές ότι: η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική, μια ξεχωριστή περίπτωση που έχρηζε ειδικής λύσης...
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι (η Ελλάδα) θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της. Δεν πιστεύω ότι άλλη χώρα (πέραν την Ελλάδας) θα ήθελε να υποστεί αυτά τα σκληρά μέτρα, εκτός κι αν είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (μετάφραση από την δημοσιογραφική ομάδα του ΔΟΛ).
Μετά από δύο χρόνια πλύσης εγκεφάλου της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης για να πειστούν ότι η γενεσιουργός αιτία της 'ελληνικής κρίσης' εντοπίζεται αποκλειστικά εντός της χώρας, ήρθε η κρίση στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία να αποδείξουν ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό αλλά και η τραπεζική κρίση να αναδείξει αυτό που ΗΠΑ και Ευρώπη έκαναν, μάταια, τόση προσπάθεια να αποκρύψουν, ότι δηλαδή ο διεθνής τραπεζικός κλάδος παραμένει αδύναμος και ευάλωτος μετά το σοκ που υπέστη μεταξύ 2007-2008 και πως εξακολουθεί να χρειάζεται διάσωση.
Όπως και να έχει γίνεται προφανές πως το ζήτημα χάνει ολοένα και περισσότερο την οικονομική του ταυτότητα και μεταμορφώνεται σε κατ' ουσίαν πολιτικό (κάτι το οποίο υποστήριζα πως συνέβαινε εξ αρχής). Δε θυμάμαι να ψήφισα Μέρκελ, Σαρκοζί ή Σόιμπλε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα ούτε και γνωρίζω πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε άλλες χώρες μέσω επιτροπών που ελέγχονται από Γερμανούς και Γάλλους πολιτικούς ή από αξιωματούχους του ΔΝΤ, στο οποίο το μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής και συνάμα το μεγαλύτερο βαθμό ελέγχου έχουν οι ΗΠΑ.
Μα ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι έχει χαθεί η πίστη ενός μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων στις ικανότητες των Ελλήνων πολιτικών ώστε να δικαιολογείται μία ξένη συνδρομή 'τεχνογνωσίας', αυτό δε σημαίνει πως έχει χαθεί και η πίστη τους στο ελληνικό πολίτευμα ώστε να δικαιολογηθεί η έστω έμμεση, μερική και προσωρινή 'αλλοίωση' του.
Ούτε, βέβαια, υπάρχει η παραμικρή εξασφάλιση ότι η παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κρίσης και την οικονομική αναγέννηση της Ελλάδας. Το αντίθετο, μάλιστα, αν δείχνει κάτι η μέχρι τώρα προσέγγιση του προβλήματος από την Τρόικα αυτό είναι πως είναι πιθανότερο οι προβλέψεις που έχουν γίνει να μην επαληθευτούν και οι στόχοι που έχουν τεθεί να μην επιτευχθούν. Και το μόνο σίγουρο είναι πώς ακόμη και τότε, παρά το γεγονός πως θα έχει χαθεί τμήμα της εθνικής κυριαρχίας και η χώρα θα είναι ήδη υπό εποπτεία θα βρεθεί ένας τρόπος το βάρος της αποτυχίας να πέσει και πάλι στην Ελλάδα παρά το ότι μία σειρά διεθνών εκθέσεων μιλούν από την πρώτη ημέρα (και συνεχίζουν να το κάνουν) για εντελώς λάθος προσπάθειες επίλυσης της κρίσης και προβλέπουν δραματική επιδείνωση της.
Επιπλέον, με βάση την έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους η Ελλάδα δεν αναμένεται να βγει στις αγορές κεφαλαίων μέχρι το 2021 (η αρχική εκτίμηση της Τρόικας ήταν για το 2012) ενώ η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου αναφέρει την ανάγκη υλοποίησης ενός συγκεκριμένου προγράμματος με πρώτο στόχο τη μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 και δεύτερο τη μείωση του στο 110% το 2030. Βλέποντας κανείς αυτές τις αρκετά μακρινές ημερομηνίες δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί πόσο 'προσωρινή' θα είναι αυτή η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Αν, με βάση την πρόβλεψη του πρώτου Μνημονίου η χώρα ήταν να παραμείνει υπό εποπτεία μέχρι το 2012 και τελικά φαίνεται πως θα μείνει τουλάχιστον μέχρι το 2020, τώρα που η νέα πρόβλεψη είναι για απώλεια εθνικής κυριαρχίας μέχρι το 2020 για πόσα χρόνια τελικά θα βρεθεί η Ελλάδα να μην ελέγχει τη μοίρα της και να υπομένει ένα απροσδιόριστης φύσης πολίτευμα;
Και τί ακριβώς θα πρέπει να κάνουν οι Έλληνες πολίτες αν απογοητευτούν από την πολιτική που θα ακολουθήσει η Taskforce (Ομάδα Δράσης της Κομισιόν γιαν την Ελλάδα) το ΔΝΤ, η Γερμανία ή η Γαλλία; Μήπως να μη ξαναψηφίσουν την Λαγκάρντ, τον Σόιμπλε ή τον Σαρκοζί; Ποια θα είναι τα δημοκρατικά όπλα διαμαρτυρίας αλλά και έγκρισης των πολιτικών που θα ακολουθηθούν στα επόμενα χρόνια; Μήπως οι πορείες θα πρέπει να γίνονται έξω από τη γερμανική βουλή;
Έχοντας δώσει τα νομισματικά μας όπλα στην ΕΕ το 2001 (το νόμισμα μας και τον έλεγχο της επιτοκιακής πολιτικής) και τα οικονομικά μας όπλα στην Τρόικα το 2010 βρισκόμαστε σήμερα στην παρούσα κατάσταση η οποία προφανώς δεν είναι η καλύτερη. Από το 2001 και μετά Ευρώπη και Ελλάδα είναι συνυπεύθυνες τουλάχιστον για τη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική που ακολουθείται σε κάθε χώρα της ευρωζώνης ενώ από το 2010 και μετά η Τρόικα φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το πρόγραμμα που συνέταξε και ανάγκασε την Ελλάδα να ακολουθήσει.
Τί θα συμβεί αν μετά την παραχώρηση νομισματικών και οικονομικών όπλων παραχωρήσουμε και την πολιτική διακυβέρνηση στην Τρόικα; Πού ακριβώς σταματά αυτός ο κύκλος νομισματικής και οικονομικοπολιτικής απογύμνωσης για το 'καλό' μας;