Το νόημα μιας διαπραγμάτευσης βρίσκεται στο να οδηγείς τον αντίπαλο μέσα από συνεχόμενα διλήμματα στις καλύτερες για τα δικά σου συμφέροντας επιλογές.Από αυτή την άποψη, στις διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα αυτές τις μέρες για το ελληνικό χρέος, εμείς ως χώρα, είμαστε επί της ουσίας απόντες, αφού το μόνο διαπραγματευτικό όπλο που μας έχει απομείνει είναι η απειλή των επιπτώσεων που μπορεί να προκαλέσει μια πιθανή «αυτοκτονία» μας.
Όπερ, αν κάνουμε στάση πληρωμών, εκτός από την επιστροφή μας στην επαύριον, του β΄ παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου, μπορεί να έχει τις συνέπειες ενός ντόμινο χρεοκοπιών ανάλογο με εκείνο της Lehman Brothers...
Το κομματικό κράτος...
Αν από πέρυσι μέχρι φέτος είχαμε μειώσει τις δαπάνες και εξαλείψει το πρωτογενές έλλειμμα, σήμερα ίσως ήμασταν σε καλύτερη θέση να διαπραγματευτούμε την μοίρα μας.
Το κομματικό κράτος, όμως, αδυνατεί να καταργήσει τον εαυτό του μέσω της αποστράγγισης της «λίμνης» της πελατοκρατείας όπου έχει απλωμένες τις ρίζες του.
Η κοινή λογική λέει πως αν εθιστείς στο δανεισμό, το πιο πιθανό είναι, αργά ή γρήγορα να οδηγηθείς στη χρεοκοπία. Αν κοιτάξει κάποιος τους προϋπολογισμούς αυτής της χώρας, θα δει πως από την μεταπολίτευση και μετά ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι κρατικών ελλειμμάτων.
Καμιά κυβέρνηση και κανένα εκλογικό σώμα δεν έκανε ούτε τα ελάχιστα να ανατρέψει την εκκόλαψη της χρεοκοπίας τα τελευταία τριάντα χρόνια... Τα ελλείμματα από το ’80 και μετά ετέθησαν εκτός ελέγχου καθώς οι μισθοδοτούμενοι από τα κρατικά ταμεία υπερτριπλασιάστηκαν και η κρατική σπατάλη με την διαφθορά πολλαπλασιάστηκε.
Ο ανερμάτιστος συνδικαλισμός με την ευλογίες του προοδευτικού κράτους από την άλλη πλευρά εξαφάνισε και τον ελάχιστο παραγωγικό ιστό της χώρας.
Κοινωνική ασφάλιση…
Σήμερα, όσοι επέβαλαν τον μονόδρομο της εγγυημένης από τον κρατικό προϋπολογισμό κοινωνικής ασφάλισης, παριστάνουν τους «περαστικούς» από το έγκλημα που έχει συντελεστεί επί των σημερινών και επερχόμενων γενεών των συνταξιούχων.
Μόνο σε ελληνικά κρατικά ομόλογα να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, φώναζε για δεκαετίες σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό. Με τον τρόπο αυτό, η εκάστοτε κυβέρνηση έβαζε στο χέρι τις ασφαλιστικές εισφορές και δημιουργούσε «άσπρες» τρύπες στον προϋπολογισμό για να μπορεί να σπαταλήσει σε διορισμούς με εκμαυλισμό ψήφων.
Να διορίζονται κάθε χρόνο 100.000 άνεργοι στο δημόσιο, φώναζε η αριστερά για να φιλοτεχνήσει το φιλολαϊκό της προφίλ... Η κυβερνώσα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά είχαν κάνει το σύνθημα πράξη προ πολλού, υπερακοντίζοντας σε κρατικισμό.
Στην πενταετία 2004-2009 ο αριθμός των εργαζομένων στο στενό δημόσιο τομέα αυξήθηκε κατά 150.000 άτομα. Αν λάβουμε και τις 150.000 που συνταξιοδοτήθηκαν στο ίδιο διάστημα και άρα αντικαταστάθηκαν, μιλάμε για 300.000 σε σύνολο 750.000...
Για να πληρωθεί ο στρατός «κατοχής» της κομματοκρατίας το κράτος δανειζόταν ολοένα και περισσότερα και όπως είναι φυσικό πλήρωνε τόκους. Οι απολογητές της χρεοκοπίας σήμερα προσπαθούν με ταχυδακτυλουργίες άθροισης των τόκων να αποδείξουν πως φταίνε οι τόκοι για τη χρεοκοπία...
Η άθροιση των τόκων που καταβάλλονται δεν αθροίζουν χρέος που συσσωρεύεται. Στο κάτω- κάτω αν δεν μας αρέσει να πληρώνουμε τόκους, που το βρίσκω πολύ σωστό, ας μην δανειζόμαστε.
Αλλά η άποψη αυτή για τους «προοδευτικούς» είναι ανάλγητη, μονεταριστική και αντιαναπτυξιακή.
Ευθύνες
Συνήθως, μεγάλες κουβέντες που προσάπτουν με ευκολία κατηγορίες στους άλλους κρύβουν μικρούς καιροσκόπους που αδιαφορούν αν σπέρνουν καταστροφές και με το θόρυβο προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους αδυναμίες και ευθύνες...
Στην ιστορία, ήταν οι δυνάμεις που κέρδισαν τις εκλογές με σύνθημα το τέλος του πολέμου στη Μικρά Ασία, που κλιμάκωσαν τον πόλεμο μέχρι τα όρια της κατάρρευσης και της τραγωδίας του 1922...
Ήταν οι δυνάμεις της εθνικιστικής φλυαρίας και της μονοπωλιακής διαχείρισης του πατριωτισμού που ευθύνονται για τη μεγαλύτερη μετεπαναστατική εδαφική απώλεια του ελληνισμού στην Κύπρο.
Γενικώς τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως η ευκολία του συρμού τα παρουσιάζει μέσα από συναισθηματικές κορώνες και συνθήματα...
Με την πλάτη στον τοίχο
Τώρα βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο να αποφασίζουν για μας άλλοι και οι ίδιοι να μην είμαστε σε θέση, αν μας βγάλουν από τη χρηματική διασωλήνωση, ούτε τα σχολεία να λειτουργήσουμε, ούτε τα νοσοκομεία, ούτε τα περιπολικά να κινήσουμε... και ας λένε οι προοδοευτικοί οικονομολόγοι πως τα 50 δισ. εσόδων του προϋπολογισμού φτάνουν. Αν αποσωληνωθούμε, τα 50 δισ. εύκολα θα γίνουν 25, με ό,τι αυτό σημαίνει για ένα προϋπολογισμό που στην καλύτερη περίπτωση με βάση το μεσοπρόθεσμο θα κατεβάσει τις δαπάνες για αμοιβές και συντάξεις από τα 45 στα 38 δισ. ευρώ...
Οι θεωρητικοί της τζάμπα προοδευτικουριάς και της φθηνής δημαγωγίας βρήκαν τη λύση πάλι στο εύκολο «πατριωτικό» ανερμάτιστο λόγο: Να μην πληρώσουμε τους δανειστές, αλλά να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τον παρασιτισμό και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε μας και τις επόμενες γενιές.
Αυτή η χρεοκοπία ήρθε στην ώρα της τελικά. Μετά από αυτήν πολλά θα αλλάξουν και κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον μπάγκο του. Εκτός αν νομίζετε πως υπάρχει δωρεάν γεύμα στο σύμπαν που ζούμε και άρα πως χωρίς εργασία και κανόνες ανταλλαγής και παραγωγικού συντονισμού αυτής, κάποιος μπορεί να διαβιεί τζάμπα ή με δανεικά στον αιώνα τον απάντα.
Καλώς ορίσαμε στον κόσμο της πραγματικότητας...