Χτες η ΑΛΦΑ έπεσε 9% και οι υπόλοιπες τράπεζες από 5% περίπου. Για όσους νομίζουν ότι δεν μπορεί ο ΓΔ να πάει πάνω χωρίς τις τράπεζες, προσέξετε το ταμπλό το επόμενο διάστημα και δώστε προσοχή σε μετοχές και όχι σε δείκτες.Αντιλαμβάνομαι τη σύγχυση που υπάρχει με όλα αυτά που γίνονται και σήμερα θα ήθελα να απαντήσω σε ορισμένες ερωτήσεις από τα σχόλια.
Η μεταβίβαση των τραπεζών υπό κρατική κυριαρχία θα είναι προσωρινή. Ο λόγος που θα γίνει αυτό είναι διότι θα πρέπει να γίνουν αυξήσεις κεφαλαίου έτσι ώστε να αναπληρωθεί το κεφαλαίο που οι τράπεζες έχουν χάσει. Ο λόγος της συμμετοχής του κράτους είναι διότι κανένας άλλος δεν είναι πρόθυμος να βάλει τόσα πολλά λεφτά. Είναι τόσο απλό.
Δεν σώζεις τους μετόχους, σώζεις τις τράπεζες σαν οντότητες και κατ΄ επέκταση, το τραπεζικό σύστημα. Αντιθέτως, οι μέτοχοι θα μηδενιστούν λόγω αλλοίωσης (dilution) και θα είναι πλέον μειοψηφία. Πόσο μειοψηφία, εξαρτάται από το πόσες μετοχές θα εκδοθούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αξία των τραπεζικών μετοχών πέφτει πάρα πολύ.
Το κράτος δεν θα χάσει λεφτά από αυτή τη διαδικασία. Ως εκ τούτου, ακούσματα του τύπου, “πάλι θα μας τις φορτώσουν” δεν ισχύουν. Αν η συναλλαγή γίνει σωστά και με ένα γενναιόδωρο discount ασφαλείας, το κράτος θα βγει κερδισμένο, διότι μετά από καιρό και όταν οι συνθήκες είναι τέτοιες, οι μετοχές που έχει το κράτος θα πουληθούν πάνω από το τωρινό κόστος απόκτησης. “Ιδιωτικοποίηση των ΚΕΡΔΩΝ και κοινωνικοποίηση των ΑΠΩΛΕΙΩΝ” δεν υφίσταται.
Αν παρακολουθήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο έχει κάνει ανάλογες συναλλαγές η Αμερική, τα κέρδη που έχουν προκύψει για το αμερικανικό δημόσιο είναι αρκετά μεγάλα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει προκόψει χασούρα και εκεί όχι μεγάλη.
Έχουν πτωχεύσει οι τράπεζες; On a mark to market basis η απάντηση είναι ναι. Μια τράπεζα όπως κάθε εταιρεία μπορεί να πέσει έξω. Σε άλλες χώρες, τη στιγμή που η νομισματική αρχή υποψιάζεται ότι η τράπεζα έχει μηδενίσει τα ίδια της κεφάλαια (ή έχει πέσει κάτω από ένα ορισμένο όριο), αναγκάζει τους μετόχους να κάνουν αύξηση κεφαλαίου ή κάνει εκκαθάριση της τράπεζας. Αυτό βασικά σημαίνει ότι καλύπτονται οι καταθέσεις και μεταφέρονται σε άλλη τράπεζα και στη συνέχεια πωλούνται ό,τι περιουσιακά στοιχεία έχει η τράπεζα και οι μέτοχοι τα χάνουν όλα (100% χασούρα).
Ιδίως στην Ευρώπη, οι καταθέσεις γενικά δεν επηρεάζονται, διότι η κεντρική τράπεζα έχει τον τρόπο και τα εργαλεία να κρατά μια τράπεζα εν ζωή απεριόριστα, άσχετα αν επί της ουσίας έχει αρνητική αξία (όπως κατά την άποψη μου έχουν όλες οι τράπεζες σήμερα). Αν ποτέ τεθεί θέμα ότι χάνονται καταθέσεις στην Ευρώπη, επενδυτές όλων των κατηγοριών θα αδειάσουν το ευρώ πιο γρήγορα από ό,τι ο Trichet μπορεί να πει τη λέξη ευρώ. Μην με παρεξηγείται νομίζοντας ότι είμαι υπέρ αυτών των κρατικοποιήσεων. Δεν είμαι. Αλλά δεν υπάρχει επιλογή.
Όλοι γνωρίζετε ότι η άποψη μου είναι πως θα πρέπει να γίνει ένα γενναιόδωρο κούρεμα για να σωθεί η Ελλάδα. Ναι μεν φταίει το μεγάλο απέραντο βαθύ κράτος, η κρατική σπατάλη και η ανεπάρκεια των πολιτικών που μας έχουν φέρει εδώ (και πολλά άλλα που θα χρειαστεί εκατοντάδες άρθρα για να κάνω πλήρη αναφορά), αλλά το θέμα της μείωσης του ελληνικού χρέους (και με εχθρικό τρόπο αν χρειαστεί) είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να σηκώσουμε κεφάλι.
Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, το κούρεμα το οποίο θέλουμε να γίνει, με εξαίρεση τους Έλληνες πολιτικούς που είναι κουβαρντάδες με OPM (others people money), οι τράπεζες αναγκαστικά θα δεχτούν πλήγμα, που όπως μας δείχνει το ταμπλό είναι τεράστιο. Άρα όσο μεγαλύτερο το κούρεμα, τόσο το όφελος για την Ελλάδα και βέβαια τόσο η χασούρα για τις τράπεζες.
Άρα η σωτηρία της Ελλάδος περνάει μέσα από ένα κούρεμα, το οποίο όμως κούρεμα, θα καταστρέψει τους μετόχους των τραπεζών, διότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν διότι θα έχουν απολέσει ότι κεφάλαια τους έχουν απομείνει.
Όλα αυτά τα σκασίματα όμως (τύπου Ελλάδος και των τραπεζών) συμβάλουν στην αποκατάσταση των ισορροπιών ώστε να μειωθεί η μόχλευση στο σύστημα. Μόνο με χασούρα και κάψιμο κεφαλαίου μπορεί να επιτευχθεί αυτό, όταν δεν μπορεί να μειωθεί η μόχλευση με αποπληρωμή χρεών. Πως να το πω αλλιώς, τα μαθηματικά της υπόθεσης δεν βγαίνουν για κάτι άλλο. Είναι τόσο απλό.
Πάνω από όλα, το εθιμικό δίκαιο του καπιταλιστικού συστήματος επιτάσσει ότι όταν κάνεις λάθος και πέσεις έξω, να πάρεις χασούρα. Ιδίως δε όταν είχαν πάρει τα μυαλά σου αέρα, νομίζοντας ότι μοχλεύοντας τον ισολογισμό σου με κρατικά ομόλογα με χαμηλό κόστος, (το carry trade μεταξύ ΕΚΤ και ελληνικού κράτους) είναι ο καλύτερος τρόπος στον κόσμο να βγάζεις λεφτά από τότε που ανακαλύφτηκε το χρήμα.