Βαδίζοντας στο 3ο έτος αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Ευρωπαϊκή Κρίση» και ενώ είναι, πλέον, πασιφανές πως η ευρωζώνη έχει φτάσει να απειλείται ακόμη και με διάσπαση, προκαλεί εντύπωση η αντιπαράθεση μεταξύ κρατών, οικονομολόγων και αναλυτών ως προς την πραγματική ταυτότητα της κρίσης. Επειδή μερικές φορές μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και καθώς η χρηματιστηριακή τεχνική ανάλυση βασίζεται σε εικόνες / διαγράμματα, η εικόνα της πορείας της τιμής του χρυσού από τα τέλη του 2008, όταν για πρώτη φορά τα επιτόκια των ομολόγων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου εκτινάχθηκαν ταυτόχρονα στα ύψη, μέχρι σήμερα, αποτυπώνει με τον πιο απλό και αντικειμενικό τρόπο την ταυτότητα της κρίσης ως «νομισματικής».
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ως νόμισμα θεωρούμε κάτι που πληροί τρεις βασικές προϋποθέσεις: χρησιμοποιείται ως μέσο για την ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών, ως μέσο αποθήκευσης πλούτου και ως μονάδα μέτρησης της αξίας.
Το κυριότερο διεθνές νόμισμα είναι το δολάριο με το οποίο υπλογίζεται η αξία του σημαντικότερου εμπορεύματος στον κόσμο, του πετρελαίου. Το δολάριο είναι το κύριο αποθεματικό νόμισμα του κόσμου, αυτό στο οποίο οι Κεντρικές Τράπεζες χρησιμοποιούν για να αποθηκεύσουν πλούτο ενώ είναι και το βασικότερο νόμισμα για την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών μια που όλα τα βασικά εμπορεύματα του κόσμου αλλά και οι μετοχές των εταιριών στη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αγορά του κόσμου αποτιμώνται σε δολάρια.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο και για πρώτη φορά από το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα νόμισμα απείλησε την παντοδυναμία του δολαρίου. Πρώτα, κέρδισε έδαφος ως μέσο αποθήκευσης πλούτου εξαιτίας της σταθερότητας του και της διαρκούς ανατίμησης του έναντι του δολαρίου. Στη συνέχεια άρχισε να προτιμάται από μία μικρή αλλά σημαντική ομάδα χωρών ως μέσο ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, ενώ στην πορεία «κέρδισε» τις Κεντρικές Τράπεζες και ιδιαίτερα με την αμερικανική κρίση του 2007 έγινε το νούμερο ένα σε ρυθμούς ανάπτυξης αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο.
Κάπου εκεί οι υποστηρικτές του δολαρίου είχαν δύο επιλογές. Είτε αποδεχόταν το πεπρωμένο και άφηναν το ευρώ να μετατραπεί και στο βασικό διεθνές νόμισμα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, κάτι που θα σήμαινε το σπάσιμο του μονοπωλίου του δολαρίου ως μέσο μέτρησης της αξίας του πετρελαίου είτε θα προστάτευαν με κάθε μέσο τα κεκτημένα δεκαετιών.
Προφανώς επέλεξαν το δεύτερο και ο ήδη σε εξέλιξη νομισματικός πόλεμος έλαβε ιστορικές διαστάσεις. Το αποτέλεσμα, μέχρι στιγμής, είναι η αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας νομισματικής αγοράς και η αναζήτηση ενός εναλλακτικού των δύο βασικών νομισμάτων. Και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία της πορείας τιμών του χρυσού, που υπερδιπλασιάστηκαν από τα τέλη του 2008 και μετά.
Ο κόσμος αναζητεί ένα νέο νόμισμα και ελλείψη του στρέφεται στο αρχαιότερο όλων. Κάθε φορά που μία διεθνής νομισματική κρίση κάνει την εμφάνιση της ο χρυσός απογειώνεται. Αυτό συνέβη στα τέλη της δκαετίας του ´60 και στις αρχές του ´70 και αυτό συμβαίνει και τώρα.
Θύμα αυτού του πολέμου, μεταξύ άλλων, είναι και η Ελλάδα η οποία είδε τα δομικά της προβλήματα να μεγενθύνονται ταχύτατα και κατέρρευσε από το βάρος της επίθεσης που δέχτηκε.