Το ένα εκατομμύριο απομυζά τα άλλα εννέα εκατομμύρια, είπε προς τη Βουλή ο κ. Λοβέρδος. Νομίζω πως για πρώτη φορά υπουργός το δηλώνει τόσο κοφτά. Είναι και αυτό κάποια πρόοδος καθώς η εμπέδωση της αντίληψης αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στις αναγκαίες ανατροπές.Φυσικά και αποτελεί ζήτημα αν δικαιούται να κάνει αυτή τη διαπίστωση κάποιος που συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτό το ένα εκατομμύριο κάποιος το διόρισε, έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Πάγκαλο με την περίφημη ρήση περί «κοπριτών»...
Η άποψη της στήλης είναι πως η έξοδος της χώρας από την κρίση θα έρθει από την ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως δεν πρόκειται να προκύψει από το πουθενά, ούτε με πομφόλυγες τύπου fast track ούτε με ταχυδακτυλουργικές επικλήσεις στο πνεύμα του Τζων Μαϊναρντ Κεϊνς από την εγχώρια μαρξιστική και μη αριστερά και δεξιά του κυρίαρχου ρεύματος του λαϊκισμού.
Τι άλλο έκανε η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια από το να δανείζεται, να διορίζει στο δημόσιο, να μοιράζει δημόσια έργα και επιδοτήσεις και έτσι να αυξάνει τη ζήτηση; Καθώς όμως στον τόπο οι συνθήκες δεν επέτρεπαν να ευδοκιμήσει η ντόπια παραγωγή, η ζήτηση κατέληγε να αυξάνει τις εισαγωγές και τις θέσεις εργασίας στην Κίνα, τη Γερμανία και αλλαχού...
Λοιπόν ας υποθέσουμε πως το κράτος έβρισκε πρόθυμους δανειστές και μας δάνειζαν άλλα 350 δισ. ευρώ και αντί για ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους τους αυξάναμε στα δυο ή στα τρία...
Θα άλλαζε τίποτα άλλο από την παράταση ημερομηνίας χρεοκοπίας και το μεγαλύτερο βάθος της πηγάδας των χρεών από τα οποία στη συνέχεια θα έπρεπε να βγούμε; Βλέπε: Η ελληνική χρεοκοπία βήμα-βήμα...
Δυστυχώς αυτό από το οποίο πάσχει η Ελλάδα μοιάζει με «καρκίνο», πρώτα πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά, μετά να εξαλειφθούν με χημειοθεραπεία τα όποια υπολείμματα και μετά, αν είμαστε τυχεροί, στη θέση του θα αναπτυχθούν υγιείς ιστοί...
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει μοντέλο και επειδή οι άνθρωποι λειτουργούμε με κίνητρα και τιμωρίες (ευχαρίστηση-πόνος, κέρδη-ζημιά) και με βάση τα ιστορικά δεδομένα των τελευταίων 3-5.000 χρόνων όπου δεν βλέπω σημαντικές αλλαγές, η αλλαγή αυτή περνά μέσα από την ισοπέδωση του παρόντος παρασιτικού μοντέλου...
Δύσκολα θα στραφούμε σε φθηνότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, αν πρώτα δεν μηδενίσει το κοντέρ των κεκτημένων και δεδομένων μας...
Δυστυχώς η φυγή δεκάδων χιλιάδων νέων με φιλοδοξίες και δυνατότητες στο εξωτερικό, δυσκολεύει την όποια προσπάθεια δημιουργίας θέσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας στη χώρα και άρα δυνατότητας σύντομα να πάμε σε υψηλότερους μισθούς...
Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε, εκτός από την εύκολη μετακίνηση του κεφαλαίου, βοηθάει και στην εύκολη μετακίνηση του εξειδικευμένου δυναμικού της εργασίας.
Στην Ελλάδα ένα σημαντικό κομμάτι των ανέργων που θα κληθούν να στηρίξουν την ανάπτυξη θα είναι πρώην δημόσιοι αργόσχολοι με τυπικά προσόντα κάποιοι, αλλά χωρίς ουσιαστικά οι περισσότεροι.
Το κακό παράδειγμα...
Ας μην γελιόμαστε, όσο υπάρχουν κάποιοι που δεν παριστάνουν πως εργάζονται αντί έστω 700 ή 1.000 ευρώ, δύσκολα θα υπάρξουν πρόθυμοι που θα πάνε να εργαστούν με κόπο στον ιδιωτικό τομέα για τα ίδια ή λιγότερα...
Η ανάπτυξη θα προκύψει όταν θα σταματήσει ο μέσος Έλληνας να πιστεύει πως το πρόβλημα της ζωής του και της οικονομικής και κοινωνικής τους προόδου περνάει μέσα από το δημόσιο τομέα.
Για την ακρίβεια όταν θα προσφέρεται εργασία στο δημόσιο και θα αλλάζει πεζοδρόμιο.
Όταν επιστρέψει η φιλοδοξία και η άμιλλα. Όταν μας προσφέρουν μια υπηρεσία ή ένα προϊόν ελληνικό και αντί να λέμε την επόμενη θα πάρω ξένο, να σκεφτόμαστε: πως εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερα αυτό και να επιχειρούμε να το κάνουμε...
Προς το παρόν όμως, ο δρόμος έχει κρημνώδη κατήφορο για την Ελλάδα.
Λάθος εκτίμηση...
Πέρυσι, με την χρεοκοπία είχα εκτιμήσει πως σαν κοινωνία και πολιτική σκηνή μπροστά στο προφανές, θα κάνουμε έγκαιρα ό,τι πρέπει και θα εξέλθουμε με σχετικά ήπιες απώλειες από την κρίση της χρεοκοπίας...
Δυστυχώς η συνέχεια με διέψευσε και μοιραία σήμερα κερδίζει έδαφος η πεποίθηση πως την χάνουμε την τελευταία ευκαιρία...
Μοιραία λοιπόν, η αλλαγή πλεύσης που δεν ήρθε με τη συνειδητοποίηση της κατάστασης και την πειθαρχημένη μεταρρύθμιση, θα έρθει με βίαιο και οδυνηρό τρόπο από την πιθανή κατάρρευση.
Η χώρα κινδυνεύει να «σκάσει» στα χέρια της γενιάς μας και λίγο με απασχολεί αν εκ των υστέρων θα αναζητηθούν κάποιοι αίτιοι ή αποδιοπομπαίοι για να τιμωρηθούν, όπως έγινε μετά την καταστροφή του ’22...
Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι τι θα απολογηθούμε στα παιδιά μας, όταν μας ρωτήσουν γιατί τα 350 δισ. κρατικό χρέος συν τα 500 δισ. χρέος του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία, συν, συν... βρέθηκε στις πλάτες τους;
Οι ταξικές αναλύσεις της πεθαμένης αριστεράς, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες διάφορων αλαφροΐσκιωτων και οι εθνικίζουσες μπουρδολογίες περί διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου που μας παγίδεψε, θα επαρκούν;
Ή θα είναι αρκετή η εξήγηση πως για όλα φταίει η άρνηση της Μέρκελ να εκδώσει ευρωομόλογο και η ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα;
Φοβάμαι πως αυτό που φάγαμε μαζί είναι το μέλλον των παιδιών μας.