Αυτό που πολλοί είχαν προβλέψει τελικά συνέβη. Η παγκόσµια οικονοµική κρίση οδήγησε σε µια ανοιχτή σύγκρουση Ηνωµένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ενωσης µε αλληλοκατηγορίες για το ποιος θα πρέπει να θεωρείται υπεύθυνος για τη σηµερινή κατάσταση. Ετσι ο πρόεδρος Οµπάµα δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα ότι τα οικονοµικά και δηµοσιονοµικά προβλήµατα της Ευρώπης έχουν συµβάλει στην επιβράδυνση της οικονοµικής ανάπτυξης της χώρας του, για να του απαντήσει σε υψηλούς τόνους ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε ότι «τα προβλήµατα της Ευρώπης δεν είναι η αιτία για τα προβλήµατα των ΗΠΑ» και ότι «είναι πάντα πιο εύκολο να δίνεις συµβουλές σε άλλους από το να παίρνεις αποφάσεις που σε αφορούν άµεσα».
Η αλήθεια είναι ότι, όπως η χρηµατοπιστωτική κρίση του 2008, µε την κατάρρευση της Lehmann Brothers, δηµιούργησε µια οικονοµική κρίση σε όλον τον κόσµο, το ίδιο µπορεί να συµβεί και τώρα µε την κρίση χρέους στην Ευρώπη. Πίσω όµως από τη διαπίστωση αυτή κρύβεται κυρίως η αγωνία του αµερικανού προέδρου για την επανεκλογή του και η αδυναµία της Ευρώπης να προχωρήσει µε αποφασιστικά βήµατα σε µια ολοκληρωµένη οικονοµική και πολιτική ενοποίηση.
Η σύγκρουση ΗΠΑ - ΕΕ αντανακλά ουσιαστικά τη σύγκρουση δύο µοντέλων: του οµοσπονδιακού, όπου όλες οι κρίσιµες αποφάσεις για την οικονοµία και την εξωτερική πολιτική λαµβάνονται από την κεντρική εξουσία στην Ουάσιγκτον, και του διακυβερνητικού, όπου απαιτείται η έγκριση από 27 χώρες. Και ναι µεν όταν οι αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν στις Βρυξέλλες δεν έχουν επείγοντα χαρακτήρα το σύστηµα αυτό λειτουργεί κουτσά-στραβά, όταν όµως τα πράγµατα σκουραίνουν (όπως τώρα µε την κρίση του χρέους) παρατηρείται µια ανεπίτρεπτη κακοφωνία, η οποία οδηγεί σε επικίνδυνες καθυστερήσεις. Και είναι ενδεικτική όλη αυτή η περιπέτεια µε την έγκριση της περιώνυµης Συµφωνίας της 21ης Ιουλίου.
Το ερώτηµα είναι λοιπόν αν η τωρινή κρίση θα αποτελέσει την ευκαιρία για να ξεφύγει η Ευρώπη από τα δεσµά της. Αν, δηλαδή, πάψουν να επικρατούν οι εθνικοί ανταγωνισµοί και κυριαρχήσει η άποψη ότι µόνο µε ένα ενιαίο κέντρο αποφάσεων µπορούν να αντιµετωπιστούν τα τεράστια προβλήµατα της σηµερινής εποχής. Αυτό σηµαίνει ότι οι χώρες-µέλη θα πρέπει να εκχωρήσουν µέρος της εθνικής τους κυριαρχίας µε στόχο την ίδρυση µιας µορφής «Ηνωµένων Πολιτειών της Ευρώπης». Ηδη πληθαίνουν οι φωνές προς την κατεύθυνση αυτή και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου θα παρουσιάσει στα µέσα Οκτωβρίου µια νέα πρόταση για την ενίσχυση της οικονοµικής διακυβέρνησης. Είναι όµως ευνόητο ότι για να υπάρξουν ουσιαστικές θεσµικές αλλαγές θα πρέπει να αναθεωρηθούν οι ισχύουσες Συνθήκες (Μάαστριχτ και Λισαβόνας).