«Αυτό που με ανησυχεί είναι το χρονικό πλαίσιο, κατά πόσο θα έχουμε τον αναγκαίο χρόνο για την εφαρμογή του σχεδίου αν εμφανιστεί μια επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας». Με αυτά τα λόγια είχε υποδεχθεί ο υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας, Γκουίντο Μαντέγκα, την απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου. Ο υπουργός Οικονομικών της λατινοαμερικανικής υπερδύναμης ενδιαφερόταν και ανησυχούσε μάλιστα για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας στον βαθμό που η ενίσχυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) που υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε τα αναγκαία αναχώματα για την εξάπλωση της κρίσης περνούσε από την Μπραζίλια, την Μόσχα, το Δελχί και το Πεκίνο, σύμφωνα με το …ευφυές σχέδιο του Βερολίνου.Η εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε τον βραζιλιάνο υπουργό Οικονομικών, που μάλλον δεν υποφέρει από την ίδια εθελοτυφλία με τους ευρωπαίους ομολόγους του και ηγέτες. Μάρτυρας, η άνευ προηγουμένου εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού των ευρωπαϊκών κρατών την Τετάρτη 16 Νοέμβρη. Την ίδια ημέρα μάλιστα που στην Αθήνα και την Ρώμη τερματίστηκε το κυβερνητικό θρίλερ και οι πρωθυπουργικοί θώκοι πέρασαν κι επίσημα στους οικονομικούς παράγοντες. Οπότε, μας μένει η απορία για το τι χειρότερο θα είχε συμβεί αν δεν είχαν πάρει τα ηνία σε Ελλάδα και Ιταλία οι εκλεκτοί των αγορών… Η εκτίναξη των σπρεντ όχι μόνο στην Ιταλία, την Γαλλία, την Πορτογαλία και τις άλλες περιφερειακές χώρες, αλλά και στην Αυστρία σηματοδοτεί την επέκταση της κρίσης και στις χώρες του κέντρου. Σε ένα τέτοιο φλεγόμενο τοπίο τι να κάνει το 1 δις. ευρώ που κι αυτό θα επέλθει κατόπιν μόχλευσης;
Με βάση τα παραπάνω αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον η συνάντηση που έχει οριστεί για το πρωί της 17ης Νοέμβρη στα γραφεία της Ντόιτσε Μπανκ στην Φρανκφούρτη μεταξύ των κατόχων ελληνικών ομολόγων, για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες της αναδιάρθρωσης που προβλέπει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Μια συμφωνία που όσο περνούν οι μέρες και έρχονται στο φως οι λεπτομέρειές της, αποκαλύπτεται ότι είναι πολύ συζητήσιμο κατά πόσο θα ωφελήσει την Ελλάδα.
Δημοσίευμα του βρετανικού Γκάρντιαν, για παράδειγμα, με ημερομηνία 16 Νοέμβρη έδειχνε ότι ακόμη και αυτό το κούρεμα του ιδιωτικού χρέους κατά 50% επί της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που δέχθηκε να παραχωρήσει το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής (IIF), το λόμπι δηλαδή των τραπεζιτών, είναι δώρο – άδωρο. «Σε αντάλλαγμα έγινε αντιληπτό πως θα απαιτηθεί ότι το μελλοντικό επιτόκιο στα νέα ομόλογα θα είναι γύρω στο 8% ετησίως. Αυτό σημαίνει ότι οι ομολογιούχοι θα λάβουν τον ίδιο τόκο που παίρνουν και σήμερα. Με άλλα λόγια, το κόστος που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει το τεράστιο χρέος της μπορεί να μην μειωθεί σημαντικά, ακόμη και καθόλου. Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ θα μειωθεί και όταν έρθει η λήξη των ομολόγων θα υπάρχει λιγότερο χρέος να αποπληρωθεί, αλλά το μερίδιο των κυβερνητικών δαπανών που στρέφεται στην πληρωμή των τόκων επί των ομολόγων θα μείνει κατά βάση ίδιο»!
Το κόλπο γκρόσο των δανειστών το περιγράφει η βρετανική εφημερίδα στη συνέχεια με ένα αριθμητικό παράδειγμα: «Είναι σα να τροποποιείς το στεγαστικό σου δάνειο αρχικής αξίας 200.000 βρετανικών λιρών με 5% ετήσιο επιτόκιο σε ένα νέο αξίας 100.000 λιρών με επιτόκιο 10%. Χρωστάς λιγότερα αλλά το μηνιαίο ποσό που φεύγει από τον μισθό σου για να εξυπηρετήσει το δάνειο μένει το ίδιο, έτσι άμεσα δεν έχει βελτιωθεί η θέση σου».
Η ανατροπή επομένως της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου υπό το βάρος των συνεχόμενων κερδοσκοπικών επιθέσεων (τις οποίες κάθε άλλο παρά ανέκοψε η συμφωνία των 17 ηγετών!) δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητική για την Ελλάδα…