Γιατί απαιτεί η Γερμανία με τέτοιο πείσμα και επιμονή την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, και γιατί θέτει υπό επιτήρηση τα πιο χρεωμένα κράτη της ευρωζώνης; «Φταίει η Βαϊμάρη», υποστηρίζει ο Μάνφρεντ Νόϊμαν, επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Βόννης.Ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του 1920 έχει σημαδέψει σαν πυρακτωμένο σίδερο την γερμανική ψυχή. Θα ήταν πολιτική αυτοκτονία για την Ανγκελα Μέρκελ, και για κάθε γερμανό καγκελάριο, να διαβρώσει την ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας.
Επομένως, είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες να αφήσει η Γερμανία την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γίνει ο πιστωτής της εσχάτης ανάγκης.
Οι γερμανοί φρικιούν και μόνο στο άκουσμα της λέξης υπερπληθωρισμός. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1921-24) και η καταστροφή που εξανέμισε τις οικονομίες του λαού εκείνη την εποχή, είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στη συλλογική μνήμη των γερμανών, που διαμορφώνουν ακόμη τον τρόπο που σκέφτονται για το ευρώ.
Οι ξένοι ηγέτες που παροτρύνουν την Γερμανία να χαλαρώσει την αντίστασή της στην ιδέα να γίνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «ο δανειστής σε περίπτωση εσχάτης ανάγκης» και να τυπώσει χρήμα για να επιλύσει την κρίση χρέους εθνικά κυρίαρχων χωρών, δεν πρόκειται να εισακουστούν. Η Γερμανία δεν πρόκειται να μετακινηθεί ούτε σπιθαμή από την ισχυρογνωμοσύνη της σε αυτό το ζήτημα.
Η καγκελάριος Μέρκελ μπορεί να έχει εκχωρήσει μη διαπραγματεύσιμες κάποτε θέσεις για πολλά από τα εμπόδια στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, αλλά εκτός αν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή την οποία δεν πρόκειται να ξεπεράσει: τον ανεξάρτητο ρόλο της κεντρικής τράπεζας.
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η γερμανική κυβέρνηση έχει εκλογές το 2013 και η Μέρκελ πρέπει να το λάβει αυτό υπ' οψιν της», λέει ο οικονομολόγος Μάνφρεντ Νόϊμαν.
«Δεν μπορεί να κερδίσει αν εμφανιστεί πολύ αδύναμη στο θέμα του ευρώ, και έχει κάνει ήδη πολλές παραχωρήσεις».
Για να καταλάβει γιατί η απώλεια της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ θα ήταν μια απαράδεκτη παραχώρηση, πρέπει να βγείτε στα τουριστικά κιόσκια του Βερολίνου, όπου περίεργα χαρτονομίσματα από τη δεκαετία του 1920 γράφουν επάνω 100 δισ. ακόμη και τρισ. μάρκα. Τώρα αλλάζουν χέρια για λίγα ευρώ.
Αυτός ο καλπάζων πληθωρισμός, όταν οι τιμές διπλασιάζονταν κάθε ημέρα, ήταν το αποτέλεσμα των προσπαθειών της Ράιχσμπανκ, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας μέχρι το 1945, να «μονεταρίσει» τα κυβερνητικά χρέη που είχαν διογκωθεί από τις αποζημιώσεις για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τυπώνοντας χρήμα για να τα αγοράσει εξ ολοκλήρου ή κατά το μεγαλύτερο μέρος.
Στα τέλη του 1923, ένα λίτρο γάλα κόστιζε 26 δισ. μάρκα και ένα καρβέλι ψωμί 105 δισεκατομμύρια. Το να βγεις για ψώνια σήμαινε ότι έπρεπε να κουβαλάς, σε καροτσάκια και καλάθια, βουνά τα μετρητά, σε τέτοιες ποσότητες που οι μαγαζάτορες ζύγιζαν τα λεφτά αντί να τα μετρούν.
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής δείχνουν κόσμο να κάνει ταπετσαρίες με χαρτονομίσματα στους τοίχους. Το χάος αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ, που επιχείρησε να καταλάβει για πρώτη φορά την εξουσία με το πραξικόπημα της μπυραρίας στο Μόναχο, όταν ο υπερπληθωρισμός είχε φτάσει στο ζενίθ, το 1923.
Ο καθηγητής Νόϊμαν βλέπει αντιστοιχίες ανάμεσα στην αποφασιστικότητα της Ράιχσμπανκ να σώσει την Γερμανία από το πολεμικό χρέος, και στην προσπάθεια της ΕΚΤ να αντιμετωπίσει την κρίση του ευρώ μέσω της αγοράς του ελληνικού και του ιταλικού χρέους.
Η διάδοχος της Ράιχσμπανκ, η Μπούντεσμπανκ, γνωστή στη Γερμανία σαν «Μπούμπα», ιδρύθηκε στην Φρανκφούρτη το 1957 ως εντελώς ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, κύρια αποστολή της οποίας ήταν να παίρνει προφυλακτικά μέτρα κατά του πληθωρισμού.