Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί επιμένω να αναδεικνύω το θέμα των κρατικών δαπανών και των δημοσίων υπαλλήλων σαν κομβικό και όχι την διεθνή κρίση ή την φοροδιαφυγή...Κατ΄ αρχάς η διεθνής οικονομική κρίση είναι κάτι για το οποίο εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού και εμείς, είτε έχουμε κάποια σωστή ιδέα, είτε δεν έχουμε, κανείς δεν μας ρωτά για το τι πρέπει να γίνει...
Ίσως σε μια μελλοντική Ε.Ε. που ο πρόεδρος θα εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και θα έχει εξουσίες, μικρές χώρες σαν την δική μας να αποκτήσουν αναλογικά το μερίδιο επιρροής που τους αντιστοιχεί...
Τη διεθνή συγκυρία λοιπόν, σε ό,τι αφορά την οικονομική κρίση, λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε. Απλά μπορούμε να προβλέψουμε και να προσαρμοστούμε έτσι ώστε να υποστούμε τις λιγότερες απώλειες και να πετύχουμε τα μεγαλύτερα οφέλη...
Εκεί λοιπόν που μπορούμε να δράσουμε εμείς είναι σε ό,τι μας αφορά.
"Γρίπη" και "καρκίνος"...
Η διεθνής κρίση όμως μοιάζει με μια βαριά «γρίπη» για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αρκεί να κοιτάξει κάποιος τα δημοσιονομικά τους μεγέθη τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών.
Όταν η «γρίπη» προσέβαλε την Ελλάδα αποκαλύφθηκε πως πάσχει από κάτι πολύ σοβαρότερο που αφού έχει διαλύσει το κράτος έχει προσβάλει όλο το σώμα...
Παρ΄ό,τι τα έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει αναλυτικά, υπάρχουν αρκετοί που δεν πιστεύουν τα στοιχεία και αναρτούν σχόλια που αμφισβητούν τα στοιχεία.
Η "διάγνωση"
Τα πράγματα είναι ηλίου φαεινότερα. Απολογισμός 2010. Δαπάνες προϋπολογισμού 75,6 δισ. ευρώ. Τόκοι 13,2 δισ. ευρώ. Πρωτογενείς Δαπάνες 51,6 δισ. ευρώ.
Μισθοί και συντάξεις στενού δημόσιου τομέα 22,1 δισ. ευρώ. Κοινωνική Ασφάλιση, 15,7 δισ. ευρώ.
Λειτουργικές δαπάνες εντός των οποίων περιλαμβάνεται ένα 30% για επιχορηγήσεις φορέων (ΕΑΒ-ΟΣΕ κλπ) 8,1 δισ. ευρώ. Άρα, συν 2,4 ευρώ... Μέχρι εδώ αθροίζουμε 40,2 δισ. ευρώ.
Οι αποδόσεις προς τρίτους 5,6 δισ. ευρώ είναι το μερίδιό μας στην ΕΕ για το οποίο εισπράττουμε περισσότερα ως επιδοτήσεις σε αγρότες, προγράμματα επιμόρφωσης μέσω ΚΕΚ τα οποία σαν μόνη δραστηριότητα έχουν οι εντός που εγκρίνουν να μοιράζονται με τους εκτός που υποβάλουν τα προγράμματα. Τα κεφάλαια αυτά που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό συνιστούν εισόδημα που τα λογίζουμε;
Συν τις καταπτώσεις εγγυήσεων καθώς δήμοι και ΔΕΚΟ δανείζονταν απλά με την εγγύηση του δημοσίου, δεν πλήρωναν και ο λογαριασμός ερχόταν στο δημόσιο.
Οι ζημιές εταιρειών όπως η ΕΒΖ, η Δωδώνη, η Καϊρ και δεκάδες άλλες που δεν επιδοτούνται από τον προϋπολογισμό αλλά δανειοδοτούνται από την Αγροτική, που εμφανίζονται; Στις αυξήσεις κεφαλαίου της τελευταίας που καλύπτει κάθε λίγα χρόνια το κράτος.
Αν τα αθροίσουμε όλα αυτά και κάποια άλλα, θα διαπιστώσουμε πως για μισθούς και συντάξεις πάνε πολύ περισσότερα απ’ όσα αντέχει να πληρώνει η οικονομία μας...
Χωρίς δανεικά είναι θέμα χρόνου η κατάρρευση αυτού του χάρτινου πύργου... Επιπλέον, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχαμε 300.000 δημοσίους υπαλλήλους και τώρα έχουμε 750.000 συν τις ΔΕΚΟ...
Η «κακοήθεια»...
Αν κοιτάξετε το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας όπως και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, θα δείτε πως ο «όγκος» που παρασιτεί στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας συνοδεύεται και από «κακοήθεια».
Η χώρα μας, αν κλείσει τις στρόφιγγες η ΕΚΤ η οποία έχει δώσει στις τράπεζες περί τα 100 δισ. ευρώ, θα επανέλθει σε μια εβδομάδα στο επίπεδο ζωής της δεκαετίας του ’60.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την «κακοήθεια» που έχει καταλάβει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας είναι η κυριαρχία μιας νοοτροπίας που έχει αποδεσμεύσει την αμοιβή από την εργασία... Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που περιστρέφεται γύρω από το δημόσιο πιστεύει πως η αμοιβή είναι δικαίωμα.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ανέχεται επίσης, μειοψηφίες που ωθούν τους εφήβους να καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια για ψύλλου πήδημα, καταστρέφοντας υποδομές.
Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου μας έχουν φέρει σαν κοινωνία σε μια κατάσταση που δύσκολα θα αποφύγει προσεχώς μια κατάρρευση όπως αυτή των σοβιετικών κοινωνιών, με ανάλογες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Δεν είναι παράδοξο που η κοινωνία μας δεν το αντιλαμβάνεται αυτό καθώς υπάρχουν βαθιές ιστορικές ρίζες σε παθολογικές πλευρές του ιστορικού πολιτισμικού μας προσώπου...
Τα στερεότυπα της χρεοκοπίας...
Η εικόνα που έχει η ελληνική κοινωνία για δυο πρόσωπα είναι χαρακτηριστική.
Υπάρχει μια ιστορική φράση που αποδίδεται στην Μάργκαρετ Θάτσερ, που λέει πως εκεί που άλλοι βλέπουν μόνο δυσκολίες, άλλοι βλέπουν μόνο ευκαιρίες.
Η αναφορά και μόνο του ονόματος της Θάτσερ στην Ελλάδα μοιάζει με την επίκληση του ονόματος του εωσφόρου σε κατάμεστη εκκλησία ή την εμφάνιση του Αδόλφου Χίτλερ στην Κόκκινη Πλατεία την ώρα της μεγάλης παρέλασης προς τιμήν της Οκτωβριανή επανάστασης...
Αυτό ίσως αρκεί να αιτιολογήσει αν τα τελευταία 30 χρόνια είναι ο νεοφιλελευθερισμός που δεσπόζει στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας ή ο σοβιετικού τύπου παρασιτισμός. Από την άλλη η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχουν ευρεία κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κόμματα που αναγνωρίζουν τον Ιωσήφ Στάλιν σαν μεγάλο ηγέτη...
Μια ματιά πάντως στην εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου πριν και μετά την έλευση της «επάρατης» έχει ενδιαφέρον.
Εκεί που οι άλλοι βλέπουν δυσκολίες, υπάρχουν μόνο ευκαιρίες λοιπόν, ήταν η φράση ταυτότητα της Θάτσερ...
Στον Στάλιν η χαρακτηριστική φράση είναι: Οι ιδέες είναι πιο ισχυρές από τα όπλα. Δεν θα επιτρέπαμε στους εχθρούς μας να έχουν όπλα, γιατί επομένως θα έπρεπε να τους επιτρέψουμε να έχουν ιδέες;...
Δυστυχώς για μας, θα πληρώσουμε το κόστος της ανοχής του παρασιτικού μοντέλου, όπως το πλήρωσαν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η κρίση βάζει τέλος στο μεταπολιτευτικό μοντέλο που ακολουθήσαμε.
Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η κατάρρευση, η Ελλάδα θα μοιάζει με τις χώρες - ερείπια που άφησε πίσω ο υπαρκτός σοσιαλισμός.
Ποιος κυβερνούσε...
Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με τις κρατικοποιήσεις του Καραμανλή του πρεσβύτερου, στην προσπάθεια να ανακόψει την άνοδο του Παπανδρέου ο οποίος πλειοδοτούσε σε κρατισμό προκειμένου να κρατήσει την αριστερά σε χαμηλά ποσοστά...
Επί της ουσίας δηλ. το 10-20% επέβαλε στο 80% το μοντέλο της χρεοκοπίας.
Ο Καραμανλής είχε πει κάποτε το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, αναφερόμενος στο δεξιό παρακράτος. Στην μεταπολίτευση όπως και τώρα ο μόνος που δεν φαίνεται να κυβερνά είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, σε σχέση με το πελατοσυνδικαλιστικό σύμπλεγμα(παρακράτος).