Του κ.Βασίλη Βιλιάρδου - Εάν καταφέρουμε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, με τη βοήθεια δημοκρατικών θεσμών, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής θα είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν. Το τελευταίο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι οι Έλληνες Πολίτες, αφού ευτυχώς συνήλθαν από το σοκ της ενδεχόμενης χρεοκοπίας του κράτους τους, κατανόησαν πως η λύση των προβλημάτων τους δεν πρόκειται να προέλθει από τα κόμματα της «πλασματικής» Δημοκρατίας τους – η οποία ίσως δεν έχει αδιέξοδα, αλλά προφανώς μονόδρομους. Επίσης κατάλαβαν πως κάποια από τα ΜΜΕ δεν προσβλέπουν ούτε στην αντικειμενική ενημέρωση τους, αλλά ούτε και στην «προστασία» των πάσης φύσεως «πολιτικών» δικαιωμάτων τους - όσο και αν πολλά από αυτά ισχυρίζονται πως επιτελούν σωστά το «λειτούργημα» τους: τον αυστηρό έλεγχο δηλαδή της εξουσίας, προς όφελος μίας Πολιτείας των Πολιτών της.
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν τελικά, όπως πολλοί συμπολίτες τους άλλων χωρών, να αναλάβουν τις ευθύνες μόνοι τους, αντιλαμβανόμενοι ότι ο Πολίτης είναι, ή πρέπει να είναι, το ανώτατο δημόσιο αξίωμα – γεγονός που φυσικά σημαίνει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνες. Στα πλαίσια αυτά, η πρώτη σημαντική τους ενέργεια ήταν να συγκεντρωθούν πολλοί μαζί, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και «μακριά» από τις κομματικές, στις πλατείες της χώρας τους – επιδιώκοντας αφενός μεν να διαμαρτυρηθούν, αφετέρου να αναζητήσουν ειρηνικά και από κοινού, τις κατάλληλες λύσεις για τα προβλήματα τους.
Εάν τώρα προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τα «υποσυνείδητα» κίνητρα τους, (χωρίς να περιορισθεί στην αγωνία τους για το σκοτεινό μέλλον που προδιαγράφει μία πιθανή στάση πληρωμών του κράτους, καθώς επίσης στο τεράστιο πλήγμα που δέχθηκε η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια τους, ιδίως από τα τευτονικά ΜΜΕ), μάλλον θα συμπεράνει ότι, αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούν όλοι οι Πολίτες, όχι μόνο οι Έλληνες φυσικά, συνοψίζεται σε δύο λέξεις: Περισσότερη Δημοκρατία.
Ειδικότερα, οι Πολίτες γνωρίζουν πλέον ότι, η (σε μεγάλο βαθμό) «διεφθαρμένη πολιτική» διεθνώς, έχει χάσει πια εντελώς το «παιχνίδι» από τις πολύ πιο ικανές τοκογλυφικές «αγορές». Αρκεί κανείς να συνομιλήσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα με έναν ανώτατο πολιτικό, καθώς επίσης με ένα μεσαίο τραπεζικό ή «πολυεθνικό» στέλεχος, για να διαπιστώσει την απίστευτη διαφορά ικανοτήτων μεταξύ τους. Σχεδόν αμέσως αντιλαμβάνεται ότι, ο πολιτικός δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης σε μία αντιπαράθεση με τις «αγορές» – εκτός ίσως εάν έχει «σύσσωμη» την κοινή γνώμη, τους Πολίτες δηλαδή, με το μέρος του.
Περαιτέρω, οι Πολίτες συνειδητοποιούν ότι περιορίζονται συνεχώς τα δικαιώματα τους – ταυτόχρονα με τους μισθούς και με τα εισοδήματα τους. Παράλληλα, αυξάνεται έντονα η εγκληματικότητα, «διογκώνονται» οι υποχρεώσεις τους και υποβαθμίζεται διαρκώς το επίπεδο τους - τόσο το βιοτικό, όσο και το πνευματικό. Επίσης το «πολιτισμικό» τους επίπεδο, ειδικά στην Ελλάδα, με την απίστευτη λαθρομετανάστευση των τελευταίων ετών - η οποία δημιουργεί την ενδεχομένως εσφαλμένη εντύπωση, τόσο στους Έλληνες, όσο και στους νόμιμους μετανάστες, ότι «σχεδιάζεται» ο σκόπιμος αφελληνισμός της.
Μεταξύ άλλων φαίνεται πως έχουν κατανοήσει ότι, τα κράτη δεν χρεοκοπούν ποτέ – ότι οι Πολίτες είναι αυτοί που τελικά πτωχεύουν, αναλαμβάνοντας καταναγκαστικά την «αποστολή» να διασώσουν τα κράτη και τις τράπεζες τους, με την ιδιωτική περιουσία, με τα κέρδη, με τους μισθούς και με τις συντάξεις τους. Τέλος μάλλον αντιλαμβάνονται ότι, σύντομα θα δουν να «ευδοκιμούν» και στις χώρες τους πράσινες, καθώς επίσης κόκκινες ζώνες – όπως αυτές στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στην Τουρκία, στο Ιράκ και όπου αλλού εισέβαλλαν τα παιδιά του Σικάγου, με τη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ.
Οι «πράσινες ζώνες», περιφραγμένες και απόλυτα προστατευμένες από την «άθλια μάζα» (μία «ορολογία» που χρησιμοποίησε και ο K.Marx), θα είναι πλουσιοπάροχα κατασκευασμένες για την ελληνική και διεθνή ελίτ. Οι «κόκκινες ζώνες» θα προορίζονται για τον ανίκανο όχλο - για όλους αυτούς δηλαδή, οι οποίοι θα εργάζονται με μισθούς πείνας και με ανύπαρκτη κοινωνική περίθαλψη, για να προσελκύουν ξένες επενδύσεις, για να μπορούν να συντηρούν όλους τους υπόλοιπους, καθώς επίσης για να ξεχρεώνουν τις λεηλατημένες χώρες τους.
Επομένως, οι Πολίτες μάλλον γνωρίζουν ότι, εάν δεν συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στη διακυβέρνηση του κράτους τους, ψηφίζοντας οι ίδιοι τους νόμους και, κυρίως, επιβλέποντας ενεργητικά την ακριβή τήρηση τους, έτσι ώστε να προστατεύονται από τους ικανούς, από τους πλούσιους και από τους ισχυρούς, θα καταλήξουν «υποζύγια» μίας παγκόσμιας, πανίσχυρης «ελίτ».
Η «ελίτ» αυτή, πάμπλουτη, εργατικότατη, στενά δικτυωμένη διεθνώς, ψυχρά υπολογιστική, ικανότατη, συνεκτική και λειτουργική, όπως η γνωστή σε όλους μας «μαφία», με μισθωτούς υπαλλήλους της την πλειοψηφία των πολιτικών, καθώς επίσης με «εργαλεία» τις τράπεζες, το ΔΝΤ και το Καρτέλ, φαίνεται ότι έχει πλέον στόχο την ολοκληρωτική αποκρατικοποίηση της εξουσίας. Κατ’ επέκταση, την ολοσχερή «κατάλυση» της Δημοκρατίας και την σκιώδη, απολυταρχική διοίκηση των κρατών, με σκοπό τη μεθοδική, στυγνή εκμετάλλευση των «μαζών» – εν πρώτοις με αυστηρότερα κριτήρια για τους Πολίτες των χωρών της «ελλειμματικής περιφέρειας» και στη συνέχεια για όλους ανεξαιρέτως.
Εν τούτοις, παρά το ότι οι Πολίτες διαισθάνονται τον κίνδυνο, δεν φαίνεται να αναζητούν ρεαλιστικούς τρόπους αντιμετώπισης του. Εάν παραμείνουν δε σε ασαφείς, θεωρητικές έννοιες (όπως περισσότερη δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, άμεση δημοκρατία κλπ.), αναζητώντας «παραδοσιακά» κάποιον νέο πολιτικό ηγέτη ή κάποια κομματική παράταξη για να τους βγάλει από το «τέλμα», δεν πρόκειται ποτέ να βρουν τη λύση που αναζητούν.
Κατά την άποψη μας λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουν, από κοινού και ατομικά οι «Πολίτες των πλατειών», όλοι εκείνοι δηλαδή που ευτυχώς αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν και να αγωνισθούν για το μέλλον της κοινωνίας τους, το δικό τους και των παιδιών τους, είναι να συμφωνήσουν σε κάποια πρακτικά «αιτήματα», τα οποία στη συνέχεια θα επιβάλλουν στο κράτος τους – το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς περιττές φοβίες και ανεξαρτήτως κόστους.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο δεν θα χρεοκοπήσουν ηθικά, πολιτισμικά και οικονομικά – ενώ μόνο έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει, δημιουργικά και αποτελεσματικά, η «πλατεία των Πολιτών». Ίσως τότε και μόνο τότε θα «χαραχθεί» μία επιτυχημένη μελλοντική πορεία της Ελλάδας - η πραγματική αλλαγή, με στόχο ένα Κράτος Δικαίου και μία «λειτουργική» Δημοκρατία, στην οποία θα συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι Πολίτες.
Πιθανόν μόνο έτσι θα καταφέρουν οι Πολίτες να ψηφίζουν αυτοί τους βασικούς νόμους, να επιλέγουν χωρίς ιδιοτέλεια και αντικειμενικά τους εκάστοτε «διαχειριστές» των τριών εξουσιών, καθώς επίσης να επιβλέπουν οι ίδιοι την πιστή τήρηση των αποφάσεων τους – μακριά από τα «νύχια» των τοκογλύφων και των «αιμοβόρων εργαλείων» τους, αξιοποιώντας την κρίση σαν ευκαιρία.
ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι, η παράθεση κάποιων ενδεχομένων αιτημάτων των Πολιτών εκ μέρους μας θα εμπεριέχει αρκετά σφάλματα και παραλείψεις, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε συγκεκριμένα - έτσι ώστε να μην παραμείνουμε σε μία απλή «έκθεση ιδεών», χωρίς ουσιαστικό στόχο. Υποκειμενικά λοιπόν θεωρούμε ότι, οι πλατείες των ελεύθερων Πολιτών θα πρέπει να απαιτήσουν τα εξής:
(α) Ανάλυση του δημοσίου χρέους της χώρας από μία επιτροπή λογιστικού ελέγχου, την οποία οφείλουν οι ίδιοι να δημιουργήσουν – «ψηφίζοντας» όποιους υποβάλλουν υπεύθυνα το ενδιαφέρον τους να συμμετέχουν, έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις και τις προϋποθέσεις. Με τον ίδιο τρόπο οφείλουν να ενεργήσουν επίσης οι Πολίτες των Δήμων και Κοινοτήτων της χώρας, σε σχέση με τα αντίστοιχα χρέη, τα έσοδα και τις δαπάνες. Στη συνέχεια, οι Πολίτες της χώρας θα πρέπει να απαιτήσουν την υποχρεωτική υιοθέτηση ενός διπλογραφικού λογιστικού συστήματος σε όλο το δημόσιο.
(β) Αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να διακανονισθεί μακροπρόθεσμα, με επιτόκιο ίσο με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ – με το επιτόκιο δηλαδή που δανείζονται όλες ανεξαιρέτως οι εμπορικές τράπεζες από την κεντρική, κερδοσκοπώντας στη συνέχεια εις βάρος της χώρας, αφού τη χρεώνουν με επιτόκια άνω του 5%. Στην προκειμένη περίπτωση, η εκδίωξη του ΔΝΤ και των μισθοφόρων του είναι απολύτως επιβεβλημένη.
(γ) Δημιουργία ειδικής ομάδας για την είσπραξη των γερμανικών αποζημιώσεων – ενδεχομένως για τον σταδιακό συμψηφισμό τους. Εάν αυτή η ομάδα κατορθώσει να οργανώσει ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τις γερμανικές πρεσβείες, καθώς επίσης όπου υπάρχουν συνειδητοί Έλληνες, οι δυνατότητες επίτευξης των στόχων της θα διευκολύνονταν αρκετά. Ας μην ξεχνάμε ότι, οι αποζημιώσεις αυτές είναι τουλάχιστον ίσες με το 50% του δημοσίου χρέους μας – ενώ αφενός μεν τις δικαιούμαστε, αφετέρου τις έχουμε απόλυτη ανάγκη σήμερα.
(δ) Κρατικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας, με στόχο να μπορεί να ελέγχει μία δημόσια κεντρική τράπεζα όλες τις εμπορικές και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Στα πλαίσια αυτά, ο έλεγχος της κεντρικής τράπεζας από το κράτος, καθώς επίσης η επιβεβαίωση ότι πράγματι ευρίσκεται στους χώρους της ο χρυσός της χώρας, είναι απολύτως επιβεβλημένες ενέργειες.
(ε) Διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για κάθε βασικό ζήτημα της χώρας, με στόχο την μεσοπρόθεσμη καθιέρωση ενός Πολιτεύματος άμεσης, συμμετοχικής Δημοκρατίας, κατά τα πρότυπα της Ελβετίας – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πολίτευμα στην Ελβετία λειτουργεί αλάνθαστα. Στα πλαίσια αυτά, οφείλει να ζητηθεί η διεξαγωγή ενός πρώτου δημοψηφίσματος με έναν ορισμένο αριθμό υποψηφίων πολιτικών, οι οποίοι θα έπρεπε ενδεχομένως να απομακρυνθούν από την Ελλάδα, λόγω «προτέρου ανέντιμου βίου».
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Συνεχίζοντας, έχουμε την άποψη ότι πρέπει να αναζητηθούν, παράλληλα με την «παύση της επαιτείας» εκ μέρους της κυβέρνησης, συγκεκριμένοι, ρεαλιστικοί τρόποι εξόφλησης των χρεών της Ελλάδας, με δικά της μέσα. Επίσης, τρόποι χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, εάν πράγματι θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Φυσικά, η μείωση των υπερβολικών δαπανών του δημοσίου, ο «ισοσκελισμός» του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, καθώς επίσης ο εξορθολογισμός των εσόδων του κράτους, θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα.
Στα πλαίσια αυτά, πάντοτε κατά την υποκειμενική μας άποψη, για να μπορέσει το δημόσιο να χρηματοδοτήσει με ίδια μέσα, χωρίς νέα δάνεια δηλαδή εκείνες τις ανάγκες του, οι οποίες ενδεχομένως δεν καλύπτονται από τα τρέχοντα έσοδα, καθώς επίσης για να εξοφληθούν τα δάνεια της «Τρόικας», οφείλουν να ληφθούν κάποια ειδικά μέτρα.
Αν και προφανώς θα υπάρχουν καλύτερες σκέψεις σε σχέση με τα μέτρα αυτά, από Έλληνες Πολίτες οι οποίοι διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε, επιγραμματικά και προς εξέταση, τις κατωτέρω:
(α) Έκδοση «εθνικών ομολόγων», με ανώτατο επιτόκιο ανάλογο του πληθωρισμού, τα οποία θα διατεθούν υποχρεωτικά σε όλους τους Έλληνες Πολίτες, τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού – με το μεγαλύτερο μέρος τους στις επιχειρήσεις. Παράλληλα, λεπτομερής καταγραφή του ενεργητικού της χώρας μας (δημόσια περιουσία), έτσι ώστε να γνωρίζουμε τι έχουμε – όχι μόνο τι χρωστάμε.
Κατά την άποψη μας, η έκδοση εθνικών ομολόγων θα μπορούσε να εισφέρει στα ταμεία του κράτους σταδιακά (εντός τριών ετών) τουλάχιστον 100 δις € - περιορίζοντας αντίστοιχα το εξωτερικό χρέος μας (εσωτερικός δανεισμός). Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την εξόφληση των εκάστοτε ληξιπρόθεσμων ομολόγων του δημοσίου, οπότε δεν θα είχαμε ανάγκη τη «συνδρομή» της Τρόικας, της Γερμανίας ή οποιουδήποτε άλλου «τοκογλύφου».
(β) Πώληση μετοχών εισηγμένων επιχειρήσεων του Δημοσίου σε Έλληνες, σε τιμές ίσες με τη λογιστική τους αξία και με εγγυημένα μερίσματα – ελαφρά χαμηλότερα από το επιτόκιο των εθνικών ομολόγων. Για τον ίδιο σκοπό και με τον ίδιο στόχο, εισαγωγή των λοιπών επιχειρήσεων του δημοσίου στο χρηματιστήριο. Με τον τρόπο αυτό αφενός μεν θα ελέγχονταν καλύτερα οι δημόσιες αυτές επιχειρήσεις, από τις γενικές συνελεύσεις των μετόχων τους, αφετέρου δεν θα είχαμε τις εύλογες αντιδράσεις των συνδικαλιστών, στις ύπουλες προσπάθειες «εκποίησης» της δημόσιας περιουσίας (άρθρο μας).
(γ) Ίδρυση δημοσίων εταιρειών ακίνητης περιουσίας, με στόχο επίσης την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο – με ανάλογες διαδικασίες. Έτσι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία, χωρίς την «αναγκαστική εκποίηση» της η οποία, εκτός των άλλων, θα λειτουργούσε καταστροφικά όσον αφορά την ιδιωτική αγορά ακινήτων (άρθρο μας).
Οι δύο τελευταίες ενέργειες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έσοδα για το κράτος μας, 50-100 δις € μέσα σε μερικά έτη. Επομένως, θα μπορούσε να περιορισθεί το χρέος μας ανάλογα, χωρίς να απαιτηθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας στις εξευτελιστικές τιμές που απαιτούν οι «εταίροι» μας. Παράλληλα, θα αυξανόταν η χρηματιστηριακή αξία των υπολοίπων ελληνικών επιχειρήσεων, η οποία είναι σήμερα κάτι παραπάνω από υπερβολικά υποτιμημένη (τουλάχιστον κατά 150 δις €) - με την ταυτόχρονη ενδεχομένως υποχώρηση της τερατώδους ανεργίας που πλήττει την Ελλάδα, αφού η οικονομική ανάπτυξη στηρίζεται κυρίως στην αισιοδοξία.
Ουσιαστικά πρόκειται για μία μεταφορά του δημόσιου χρέους, στο οποίο όμως δεν συνυπολογίζεται το ενεργητικό, στο ιδιωτικό χρέος – όπου αφενός μεν εμφανίζεται το ενεργητικό ως περιουσιακό στοιχείο, αφετέρου επιτρέπει στην οικονομία μας να εισέλθει ξανά σε «τροχιά ανάπτυξης». Άλλωστε, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι από τα χαμηλότερα στην ΕΕ – οπότε δεν δημιουργεί πρόβλημα η αύξηση του (άρθρο μας). Για παράδειγμα, εάν αντί 150% δημόσιο χρέος και 120% ιδιωτικό, είχαμε 80% δημόσιο χρέος και 190% ιδιωτικό, η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας θα άλλαζε ριζικά – ενώ δεν θα υπήρχε κανένας φόβος χρεοκοπίας, παρά το ότι το συνολικό χρέος θα παρέμενε ως έχει (270%).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι, οι «πλατείες των Πολιτών» αφενός μεν δεν προσφέρουν τίποτα, αφετέρου επιδεινώνουν τα προβλήματα της χώρας μας, «κυοφορώντας» την αναρχία, εμείς έχουμε την υποκειμενική φυσικά άποψη πως, εάν τελικά «εμπλουτιστούν» με ουσιαστικά αιτήματα, καθώς επίσης εάν προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις, απαιτώντας ειρηνικά τόσο τη συμμετοχή τους στη Δημοκρατία, όσο και στον έλεγχο του κράτους τους, τα αποτελέσματα θα είναι εντυπωσιακά. Ειδικά εάν επανέλθει η αισιοδοξία, η οποία τότε θα λειτουργήσει γεωμετρικά - στηριζόμενη στο δημιουργικό χαρακτήρα και στις εκπληκτικές ικανότητες των Ελλήνων.
Φυσικά, εάν τα «Συνδικάτα των Πολιτών» (κάτι τέτοιο υποθέτουμε ότι βρίσκεται «σε εξέλιξη», αφού τα παραδοσιακά εργατικά συνδικάτα έχουν πλέον απαξιωθεί) περιορισθούν σε απλές διαμαρτυρίες και σε άκαρπες διαδηλώσεις, δεν πρόκειται να επιτύχουν απολύτως τίποτα – κάτι που σε κάθε περίπτωση «απευχόμαστε», αφού τότε η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά.
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ότι η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία μπορεί να γίνει η ωραιότερη, η πλουσιότερη, καθώς επίσης η πιο πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης – αρκεί να καταφέρει να ελέγξει την πολιτική, να ενεργοποιήσει τους Πολίτες της, να καταπολεμήσει μεθοδικά τη γραφειοκρατία και να δημιουργήσει μία αποτελεσματική, έντιμη δημόσια διοίκηση, επανακτώντας την εθνική της κυριαρχία.
* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.