"Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα - εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό".Τα μεγαλύτερα προβλήματα μίας χώρας είναι αναμφίβολα η χρόνια ύφεση και η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία - ουσιαστικά αλληλένδετα μεταξύ τους, αφού το ένα προκαλεί το άλλο, ανεξάρτητα από το ποιο προηγείται. Η Ελλάδα, αντιμέτωπη τα τελευταία τρία χρόνια και με τα δύο αυτά «δεινά», χωρίς καμία προοπτική καταπολέμησης τους (ανάπτυξη), στα πλαίσια των οικονομικών προγραμμάτων λιτότητας που της επιβάλλονται από τους ξένους εισβολείς, έχει φτάσει πλέον στα όρια της - ενώ η «βοήθεια» που της προσφέρεται, ανεξάρτητα από τις δυσανάλογες απαιτήσεις των δανειστών της (λεηλασία δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, μετατροπή της σε προτεκτοράτο, τοκογλυφικά επιτόκια κλπ.), δεν οδηγεί πουθενά.
Ο πρωθυπουργός της τώρα, θέλοντας μάλλον να αποφύγει τις ευθύνες του εγκληματικού αδιεξόδου, στο οποίο οδήγησε ατυχώς την πατρίδα του (εκτελώντας «έξωθεν εντολές» ή μη), πρότεινε την ύστατη στιγμή, στο χείλος του γκρεμού καλύτερα, τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος - όπου οι Πολίτες θα κληθούν οι ίδιοι να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας τους, μη έχοντας ουσιαστικά εναλλακτικές λύσεις και «εκβιαζόμενοι» εκ των πραγμάτων.
Αντί λοιπόν ο Έλληνας πρωθυπουργός να διαχειριστεί ορθολογικά τις τεράστιες διαπραγματευτικές δυνατότητες μίας χώρας-ισότιμου μέλους της Ευρωζώνης (όπως φάνηκε από την πρόσφατη, τρομοκρατημένη αντίδραση των διεθνών χρηματιστηρίων απλά και μόνο από την έμμεση αναγγελία ενός δημοψηφίσματος), έγκαιρα από το 2009, επιτυγχάνοντας την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δημοσίου χρέους με χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης τις ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, παράλληλα με την διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων (άρθρο μας), αποφάσισε δυστυχώς να «εκβιάσει» του Πολίτες - θέτοντας στην κρίση τους την ειλημμένη απόφαση της Πύρρειου χρεοκοπίας, την οποία ο ίδιος έχει ήδη λάβει μερικές ημέρες πριν.
Ακόμη περισσότερο, επέλεξε (εάν βέβαια υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι το σκέφθηκε ο ίδιος και όχι το ΔΝΤ, στα πλαίσια ενδεχομένων σχεδίων διάλυσης της Ευρωζώνης) τον «εκβιασμό» με ένα δίλημμα, το οποίο μόνος του επινόησε, ισχυριζόμενος ότι ήταν υποχρεωμένος να αποφασίσει μεταξύ της εξόδου της χώρας του από το Ευρώ ή της πλήρους υποταγής στους ξένους πιστωτές της - ένα πραγματικά λυπηρό γεγονός και μία πολιτική συμπεριφορά, η οποία σπάνια συναντάται στον πλανήτη.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά οι Πολίτες ενός κράτους, το οποίο «γέννησε» τη Δημοκρατία, δεν είναι σωστό να αρνούνται τη συμμετοχή τους στις αποφάσεις για το μέλλον τους - ακόμη και όταν τοποθετούνται σκόπιμα αντιμέτωποι με τέτοια «εκβιαστικά» διλήμματα, τα οποία ο πρωθυπουργός επέλεξε δυστυχώς να επιδεινώσει, στερώντας ταυτόχρονα τα άδεια ταμεία της χώρας του από την 6η δόση ενός δανείου, απόλυτα απαραίτητου για την πληρωμή των τρεχουσών υποχρεώσεων του δημοσίου.
Ανεξάρτητα τώρα από τις τεράστιες ζημίες όλων των άλλων χωρών, οι οποίες πιθανότατα θα οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρωζώνης, εάν όχι στην κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη, οι Έλληνες οφείλουν να επιλέξουν πολύ σοβαρά μεταξύ της υποταγής και της στάσης πληρωμών - όπου η υποταγή θα συνοδεύεται παράλληλα από τη φτώχεια και τη λεηλασία της χώρας τους.
Έχοντας την άποψη λοιπόν ότι, η στάση πληρωμών είναι μεν εξαιρετικά οδυνηρή, αλλά έχει έστω κάποιες ελπίδες ελεύθερης επιβίωσης, ενώ μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικές λύσεις, θεωρούμε πολύ δύσκολο να αποδεχθούν οι Έλληνες «αμαχητί» την υποδούλωση τους.
Επομένως, πιστεύουμε ότι θα ψηφίσουν θαρραλέα και επικίνδυνα, χωρίς να φοβηθούν τις καταστροφικές συνέπειες μίας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ή/και επιστροφής στη δραχμή - στην οποία, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούνταν από τουςσυνδίκους του διαβόλου, ακόμη και αν ψήφιζαν εναντίον της.
Φυσικά είναι πιθανόν να σφάλουμε και να συνεχισθεί η «σιωπή των αμνών» - μέχρι την ημέρα της απόλυτης εξαθλίωσης, όπως συνέβη στην Αργεντινή (υπενθυμίζουμε ότι, η Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία του κράτους - ενώ οι κερδοσκόποι συνέχισαν να κερδίζουν, ακόμη και κατά τη διάρκεια της, «χειραγωγώντας» τις αποφάσεις των πολιτικών εν αγνοία τους).
Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ
Φυσικά υπάρχει, όπως πάντοτε, και η άλλη όψη του νομίσματος - σύμφωνα με την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός επέλεξε «αυτόβουλα» την αναγγελία δημοψηφίσματος, για να θέσει προ των πραγματικών ευθυνών τους τόσο την τευτονοκρατούμενη ηγεσία της Ευρωζώνης, όσο και το ΔΝΤ (Η.Π.Α.).
Ότι επρόκειτο δηλαδή για μία «πειραματική» στάση πληρωμών (αφού όλοι πιστεύουν ότι, οι Έλληνες θα ψηφίσουν αρνητικά), η οποία θα αποδείκνυε, όπως και συνέβη, τα καταστροφικά επακόλουθα μίας Ελληνικής χρεοκοπίας - τόσο για τη ζώνη του Ευρώ, όσο και για ολόκληρο τον πλανήτη (η πιθανή ζημία υπολογίζεται ότι θα ξεπερνούσε τα 5 τρις € - ενώ μόνο χθες τα χρηματιστήρια της Ευρωζώνης είχαν ζημίες άνω των 60 δις €).
Εμείς ευχόμαστε φυσικά να είναι αυτή η αλήθεια - η οποία όμως δεν είναι τόσο ακίνδυνη για την Ελλάδα, όσο ίσως φαίνεται με την πρώτη ματιά (ενώ οι απειλές απορρύθμισης, κατάρρευσης και πραξικοπήματος αυξάνονται καθημερινά).
ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
Το δημοψήφισμα που ανακοινώθηκε προχθές και στο οποίο αναφερόμαστε, αφορά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και όχι τη συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στο Ευρώ - αφού ούτε μπορεί να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, αλλά ούτε και να την εγκαταλείψει μόνη της (δεν προβλέπεται από τις ευρω-συμβάσεις).
Το πρόβλημα των ξένων (ΜΜΕ, κυβερνήσεων κλπ.) θεωρούμε ότι επικεντρώνεται στο ότι, οι Έλληνες Πολίτες θα ενημερωθούν υποχρεωτικά, σε σχέση με όλα όσα ζητούνται από την Ελλάδα, για να της επιτραπεί η διαγραφή χρέους - αφού πριν ψηφίσουμε (εάν) για την αποδοχή ή μη της συμφωνίας (άρθρο μας), θα μας κοινοποιηθεί με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να γνωρίζουμε τι ακριβώς ψηφίζουμε.
Κατά την άποψη μας δε, καμία κυβέρνηση της Ευρωζώνης δεν επιθυμεί να ενημερωθούν οι δικοί της Πολίτες, σε σχέση με το τι ακριβώς απαιτούν οι υπάλληλοι του χρηματοπιστωτικού τέρατος και του Καρτέλ από τους Έλληνες - χωρίς φυσικά να ισχυριζόμαστε ότι γνωρίζουμε την αλήθεια.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ
Κατά την πάγια τακτική των παιδιών του Σικάγου, αφού όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια και οι σοβαρές αποφάσεις περάσουν από μία «μεταβατική κυβέρνηση» (η οποία θα εισπράξει όλη την οργή των «υπηκόων» της), χωρίς ως συνήθως να είναι κατοχυρωμένα από την απόλυτη πλειοψηφία (180 βουλευτές), θα ακολουθήσει αμέσως μετά η επόμενη κυβέρνηση «σωτηρίας» - η οποία, αφενός μεν θα τα κατοχυρώσει «τελεσίδικα», χωρίς μεγάλες αντιδράσεις από το «πλήθος», αφετέρου θα τα δρομολογήσει σταδιακά στην πράξη, διατηρώντας φυσικά όλα τα εγκληματικά μέτρα (με την εκλεπτυσμένη αιτιολογία ότι, το κράτος έχει συνέχεια και πρέπει να σεβόμαστε τα υπογεγραμμένα).
Όλα αυτά όπως στο «παράδειγμα» της Τουρκίας όπου, αφού ολόκληρη σχεδόν η πολιτική ηγεσία κατέρρευσε, μετά την από κοινού ψήφιση των νομοσχεδίων (για την λήψη των δόσεων του ΔΝΤ), εν μέσω μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο σημερινός πρόεδρος της, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία αμέσως μετά, ήταν στην πραγματικότητα αυτός που ξεπούλησε τα πάντα στις πολυεθνικές, μοιράσθηκε διαχρονικά την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας με τους εισβολείς, ενώ διατήρησε φυσικά τους μισθούς των 300 € (άρθρο μας).
Είναι προφανώς το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιθανότερο σενάριο από όλα όσα μπορούν να μας συμβούν στη συνέχεια - ενώ πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε, εάν επιτρέψουμε να γίνει πράξη η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης σε σχέση με τη χρεοκοπία, εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ και εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του (άμεσα ή έμμεσα - με δήθεν αλλαγές δηλαδή).