Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι, η Ευρωζώνη κινδυνεύει να καταρρεύσει ολοκληρωτικά – με κίνδυνο να παρασυρθεί ολόκληρος ο πλανήτης σε μία τεράστια οικονομική κρίση, άνευ ιστορικού προηγουμένου. Εάν δεν ενωθεί πολιτικά, ιδιαίτερα εάν δεν «τυπώσει» αμέσως χρήματα η ΕΚΤ (αγοράζοντας ομόλογα των ελλειμματικών χωρών και σταθεροποιώντας τα επιτόκια δανεισμού τους), το τέλος θα είναι σύντομο και επώδυνο – ενώ μάλλον δεν θα αποφευχθεί, εάν δεν «απελαθεί» επιτέλους η Γερμανία, η οποία είναι ίσως το μοναδικό πρόβλημα της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, το «παιχνίδι εξουσίας» ήταν από την αρχή προδιαγεγραμμένο – αφού οι σημαντικότεροι παίκτες του χρησιμοποιούσαν σημαδεμένα χαρτιά. Αν και είμαστε λοιπόν ανέκαθεν υπέρ του Ευρώ και της Ευρώπης (των Πολιτών της φυσικά και όχι των πολιτικών, του Καρτέλ ή των τραπεζών της), θεωρώντας ότι, υπό τις σύγχρονες οικονομικές συνθήκες απαιτούνται συνενώσεις κρατών αντί διαιρέσεις, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα θα πρέπει αμέσως να επεξεργασθεί ένασχέδιο Β – το οποίο θα της εξασφαλίζει την επιβίωση, εάν αναγκασθεί ή εάν επιλέξει την υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος(κάτι που δεν φαίνεται απίθανο, μετά την κατάρρευση της Ιταλίας και της αμέσως επόμενης υποψηφίου: της Γαλλίας).
Περαιτέρω κυρίως η Γερμανία, η οποία μοίρασε τα χαρτιά, δάνεισε από την αρχή τα περισσότερα με τόκο στους υπόλοιπους «εταίρους» της - κρατώντας για τον εαυτό της ελάχιστα. Με αυτόν τον έμπειρο χαρτοπαιχτικό τρόπο, καθώς επίσης με τη βοήθεια της διαφθοράς των άλλων χωρών εκ μέρους των πολυεθνικών της (με στόχο τις πωλήσεις των δικών της προϊόντων), η ροή των χρημάτων κατευθύνθηκε αρχικά προς τις χώρες του Νότου - οι οποίες παρήγαγαν ακόμη περισσότερα «ψεύτικα» χρήματα, με τη ανόητη μέθοδο του καταναλωτικού δανεισμού, μειώνοντας ταυτόχρονα τις επενδύσεις (αποβιομηχανοποίηση), καθώς επίσης το χρόνο εργασίας και την παραγωγικότητα τους.
Παράλληλα οι χώρες του Βορά, έχοντας στη διάθεση τους λιγότερα χαρτιά, αναγκάσθηκαν να ακολουθήσουν έναν λιτό τρόπο ζωής, μειώνοντας τις αμοιβές των εργαζομένων τους και αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα τους - με αποτέλεσμα να μεγεθύνονται τα πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών τους, εις βάρος των υπολοίπων.
Στη συνέχεια όμως, με το έναυσμα της πιστωτικής κρίσης, τα ψεύτικα χρήματα κάηκαν, ενώ η ροή των πραγματικών χρημάτων αντιστράφηκε – κατευθυνόμενη από τις χώρες του Νότου, προς τις χώρες του Βορά, οι οποίες, μεταξύ άλλων, εισέπρατταν μαζικά τις πιστώσεις από τις πωλήσεις των προϊόντων τους. Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι χώρες του Βορά θα συγκεντρώσουν όλα τα χαρτιά, αφήνοντας τις υπόλοιπες χωρίς καμία δυνατότητα επιβίωσης (εκτός εάν μεσολαβήσουν αρνήσεις ή/και αδυναμία πληρωμής χρεών εκ μέρους των ελλειμματικών χωρών, οι οποίες θα αλλάξουν εντελώς την εικόνα).
Ειδικά η Γερμανία, επιθυμώντας παράλληλα να αποφύγει την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, οι οποίες διεκδικούνταν κυρίως από την Ελλάδα και την Ιταλία, αποφάσισε να οδηγήσει και τις δύο χώρες στη χρεοκοπία – έτσι ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να πολεμήσουν για το δίκιο τους.
Στα πλαίσια αυτά, βασικός σύμμαχος της ήταν δυστυχώς η διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της Ιταλίας και της Ελλάδας – στις οποίες το δημόσιο ήταν και είναι αθεράπευτα άρρωστο, σε αντίθεση με έναν υγιέστατο ιδιωτικό τομέα, ο οποίος όμωςεμποδίζεται να επενδύσει στην ανάπτυξη της χώρας του (έλλειψη επενδυτικού και φορολογικού πλαισίου, διαφθορά και διαπλοκή του δημοσίου, φεουδαρχικές επιχειρηματικές δομές, τραπεζικές παγίδες κλπ.).
Μοναδική ελπίδα ανάρρωσης των δύο αυτών πολιτισμένων, πάμπλουτων, πολλαπλά προικισμένων χωρών, της Ιταλίας δηλαδή και της Ελλάδας, είναι δυστυχώς η δημιουργική καταστροφή του Schumpeter – η οποία όμως προϋποθέτει συνήθως τη χρεοκοπία, την κοινωνική επανάσταση, καθώς επίσης την «εκκαθάριση» όλων ανεξαιρέτως των υφισταμένων δομών (ακριβώς όπως συμβαίνει με μία πληγή η οποία, εάν δεν καθαριστεί εντελώς, είναι αδύνατον να γιατρευτεί).
Ένας παράλληλος κίνδυνος πλέον δεν είναι άλλος από την απορρύθμιση πολλών ευρωπαϊκών χωρών, καθώς επίσης από την κατάρρευση της Πολιτικής τους, μέσα από αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις και εμφυλίους πολέμους - όπου η κατάκτηση της εξουσίας από αυθεντικά δικτατορικά καθεστώτα δεν θα είναι καθόλου απίθανη (πιθανά γεγονότα, τα οποία θα αλλάξουν ριζικά την πορεία του πλανήτη). Πολύ φοβόμαστε δε ότι, δεν είναι εντελώς παράλογο να είναι πραγματικό το υποθετικό σενάριο, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί (άρθρο μας), ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις – γεγονός που ίσως σημαίνει «τέλος εποχής».
Κλείνοντας επειδή ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση είναι η ανάπτυξη (μειώνει τη σχέση του χρέους προς το ΑΕΠ, αυξάνει τα κρατικά έσοδα κλπ.), η οποία μπορεί να βοηθηθεί σε μεγάλο βαθμό από την στοχευμένη κατανάλωση και εξαγωγή Ελληνικών Προϊόντων και Υπηρεσιών.