www.pontiki.gr

«Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σαμαράς συμπεριφέρεται ανεύθυνα στην κρίση. Εκπροσωπεί τη λαϊκίστικη-αδύναμη στο χαρακτήρα πολιτική τάξη της χώρας», τονίζει σε δημοσίευμά της η Zeit-Online.

Είναι αγνώμονες οι Έλληνες; Διαδηλώνουν κατά του προγράμματος λιτότητας, αν και οι Ευρωπαίοι τους δίνουν τόσα χρήματα. Εξεγείρονται κατά του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, που ίσως είναι ο τελευταίος ανεξάρτητος πρωθυπουργός της χώρας τους, πριν η χώρα κυβερνηθεί έξωθεν. Επαναστατούν κατά της περικοπής συντάξεων και επιδομάτων, αν και άλλα κράτη στηρίζουν το δικό τους κράτος. Όλα αυτά μοιάζουν ακατανόητα. Δεν πρέπει όμως να εκπλήσσουν κανένα.

Και στη Γερμανία και στη βόρειο Ευρώπη θα κατέβαιναν οι άνθρωποι στο δρόμο, αν περικόπτονταν τόσο δραστικά οι μισθοί τους. Και σε μας θα καλούσαν τα συνδικάτα σε κινητοποιήσεις, αν ετίθετο θέμα κοινωνικών κεκτημένων. Στη διαμάχη για τη σχετικά ανώδυνη Agenda 2010 του Σρέντερ, οι ηγέτες των γερμανικών συνδικάτων ούρλιαζαν σαν να ήταν στον πάγκο των βασανιστηρίων – για εκείνες τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που σήμερα κάνουν τη Γερμανία να λάμπει διεθνώς.

Τέτοιου είδους παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και ανήκουν στη δημόσια αντιπαράθεση για τα προγράμματα λιτότητας και τη διάσωση του κοινωνικού κράτους.

Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η δυσαρέσκεια των ανθρώπων στο δρόμο. Το σκάνδαλο είναι η συμπεριφορά των πολιτικών και η ανευθυνότητα των μορφωμένων στη Σορβόννη και στο Χάρβαρντ ελίτ, που μιλούν άπταιστα Αγγλικά και Γαλλικά.

Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου πρέπει να παλέψει όχι τόσο με τον χωρίς κατανόηση λαό όσο με ένα διεφθαρμένο μείγμα από δειλία, αδυναμία χαρακτήρα και λαϊκισμό της ελληνικής πολιτικής τάξης.

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου παραδίδουν τα όπλα, επειδή ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν «να είναι βίαιοι». Διεφθαρμένοι πολιτικοί με πελατειακές διασυνδέσεις από όλα τα κόμματα ξιφουλκούν κατά του ΔΝΤ με πύρινους λόγους. Και ο ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κάνει την απαραίτητη κίνηση. Είναι αυτός που αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο χαμηλά έχει πέσει η πολιτική τάξη της Ελλάδας.

Ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό το συντηρητικό πελατειακό κόμμα επιδείνωσε το ελληνικό χρέος από το 2004 έως το 2009 με ανενδοίαστη σωρεία δαπανών, οδηγώντας στην καταστροφή. Επρόκειτο για πέντε ζοφερά χρόνια. Το κόμμα εξυπηρετώντας την πελατεία του διόγκωσε τον κρατικό μηχανισμό, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη κυβέρνηση. Το κόμμα έχασε το 2004 την ευκαιρία δημιουργίας ισορροπημένων σχέσεων της Κύπρου με την Τουρκία, όταν αυτό ήταν ακόμα δυνατό. Τελικά, το κόμμα παραιτήθηκε όταν ήδη η Ελλάδα είχε δυστυχώς χρεοκοπήσει.

Σήμερα, η ΝΔ κάνει σαν να μην είχε κυβερνήσει ποτέ εδώ και δεκαετίες. Ο Αντώνης Σαμαράς συμπεριφέρεται σαν «Ο κύριος Όχι», που απορρίπτει κάθε συναίνεση για ένα αναγκαίο πρόγραμμα λιτότητας.

Παίζει το ρόλο της Νέμεσης για τον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίο ως φοιτητής μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο στο αμερικανικό Amherst College. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας από εκείνους τους ελίτ γόνους της Ελλάδας, που τους έστειλαν οι γονείς τους με εισιτήριο business class στο εξωτερικό.

Μετά τις οικονομικές σπουδές στο Amherst έκανε στο Χάρβαρντ το Master of Business Administration. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ειδικός. Αλλά δεν εφαρμόζει όσα έμαθε.

Πολλοί έχουν ξεχάσει ότι ήταν εκείνος ο Έλληνας, που σχεδόν πριν από 20 χρόνια κατέστησε διεθνές ζήτημα τη θλιβερά ατελείωτη αντιπαράθεση για τη Μακεδονία. Τότε έκανε θόρυβο ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης της ΝΔ λέγοντας ότι οι Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων θα κλέψουν από την ανυπεράσπιστη Ελλάδα το ιστορικό όνομα, τη μνήμη και ίσως και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε μια εθνικιστική καμπάνια για το όνομα άνευ προηγουμένου, που μέχρι σήμερα δηλητηριάζει τα Βαλκάνια.

Δίχασε το κόμμα του, ίδρυσε την ομάδα των λαϊκιστών Πολιτική Άνοιξη και περιφερόταν έτσι για πολλά χρόνια στην ελληνική πολιτική. Τέλος, έκλεισε ειρήνη με το παλιό κόμμα του, επανεντάχθηκε και κατέλαβε τη θέση του αρχηγού του κόμματος.

Απ’ αυτό το ψηλό άτι φράζει τώρα το δρόμο στην κυβέρνηση. Αποποιείται της μεγάλης ευθύνης, που φέρει το κόμμα του μέχρι το 2009. Αρνείται τη συναίνεση όλων των κομμάτων, που η Ελλάδα θα είχε τόση ανάγκη αυτές τις δύσκολες ώρες. Προσποιείται στον κόσμο ότι υπάρχει ακόμα κάποιο μυστικό κόλπο για το πώς μπορεί κανείς να μην κάνει οικονομία.

Πολιτικοί σαν αυτόν απειλούν την ανεξαρτησία και το μέλλον της Ελλάδας περισσότερο από κάθε διαδηλωτή και αρχηγό συνδικάτου.