Αυτό, δεν θα μπορούσε να το καταφέρει ούτε ο Χουντίνι… Ξαφνικά, χθες το απόγευμα, σύμφωνα με δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου, η πέμπτη δόση δεν κινδυνεύει πια! Πρόκειται για θαύμα. Ή μήπως πρόκειται για ντροπή, να μετέρχεται μια κυβέρνηση τέτοιες μεθόδους και μάλιστα σε τέτοια θέματα και τέτοιες ώρες… Μέχρι και λίγα λεπτά πριν αρχίσει το συμβούλιο των αρχηγών, αν δεν υπήρχε η συναίνεση Σαμαρά, η χώρα υποτίθεται ότι θα κατέρρεε, δεν θα εκταμίευε, θα πτώχευε, θα έβγαινε από το ευρώ. Αυτόν τον κίνδυνο επέσειε ακόμα και η επίτροπος κυρία Δαμανάκη, κατά τρόπο που ανάγκασε ακόμα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να την αδειάσει. Κι όμως, αμέσως μετά το συμβούλιο, παρά το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν «έσπασε», όλα αυτά, χάθηκαν ως δια μαγείας…
Ετσι, από χθες το απόγευμα, είναι πλέον αυταπόδεικτο το πόσο ψευδές ήταν αυτό το δίλλημα «ακολουθήστε με ή καταστρεφόμαστε». Ενώ ο πρωθυπουργός δεν πήρε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό που με τέτοια απαράδεκτα για τη δημοκρατία μέσα πίεσης επιχειρούσε να πάρει, ανακάλυψε ότι μπορεί να συνεχίσει, όπως δήλωσε, και μόνος του.
Όμως, σήμερα, η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα: αφού μπορούσε, προς τι τελικά όλο αυτό το τσουνάμι των προηγούμενων ημερών; Ποιον πραγματικό σκοπό είχαν όλα αυτά; Γιατί έπρεπε να ασκηθούν όλες αυτές οι απίθανες πιέσεις προς την αντιπολίτευση και προς τον ελληνικό λαό; Μετά τη δήλωση Παπακωνσταντίνου, το πλήγμα στην κυβερνητική αξιοπιστία, είναι βαθύτατο. Εφεραν έναν λαό ολόκληρο στην απόλυτη απελπισία, για κάτι που ξαφνικά χάθηκε. Πώς;
Αλλά, υπάρχει και κάτι ακόμα σοβαρότερο, βαρύ και θεσμικό.
Το πιο κρίσιμο στο χθεσινό συμβούλιο των αρχηγών ήταν ότι δεν επικράτησε η με κάθε μέσο επιχειρούμενη πολύ επικίνδυνη στρέβλωση της δημοκρατικής αρχής και του πολιτεύματος. Ποια; Ότι η κυβέρνηση κυβερνά, αλλά η αντιπολίτευση έχει την ευθύνη της πορείας της χώρας!
Αν περνούσε το αδιανόητο και πρωτοφανές αυτό σκεπτικό, που υπό την ευθεία εκβιαστική απειλή πτώχευσης και εξόδου από την ευρωζώνη και την υφέρπουσα απειλή δημοψηφισμάτων και εκλογών αναπτύχθηκε με φοβερή πίεση τις προηγούμενες ημέρες, θα αποτελούσε πολύ σοβαρό πλήγμα για τη δημοκρατία.
Αυτό, ελπίζει κανείς ότι το κατανοούν πλέον όλοι. Και, τουλάχιστον από αυτή την άποψη, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, με τη στάση του που κράτησε μέχρι τέλους, κέρδισε κάτι σημαντικό όχι τόσο για τον εαυτό του, αλλά για τον τόπο και τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δέχεται τεράστιες πιέσεις. Αλλά από ποιον τις δέχεται; Μα κυρίως από τον εαυτό του και την εξαιρετικά προβληματική, αναποτελεσματική κυβέρνησή του όπου τα λόγια περισσεύουν, αλλά οι πράξεις απουσιάζουν. Αυτοί είναι που απέτυχαν, ενάμιση χρόνο μετά σε εκείνα που υπέγραψαν. Δεν απέτυχε κανείς άλλος. Και σε αυτό το γεγονός βασίζονται οι εξωτερικές πιέσεις.
Αν δεν είχαν αποτύχει, ούτε συναίνεση θα εκβιαζόταν με αυτό τον τρόπο, ούτε καμιά δόση θα κινδύνευε να χαθεί, που, όπως προκύπτει τώρα, δεν κινδύνευε. Δικαιούται λοιπόν ο καθένας να αναρωτηθεί, μήπως και η δήλωση του ΔΝΤ για την μη πληρωμή, ήταν του τύπου «δεν συζητούμε με το ΔΝΤ» ενώ ο υπόδικος Στρος Καν τους «κάρφωσε» τελικά ότι… συζητούσαν και μάλιστα από πολύ νωρίς…
Ας τα αφήσουν λοιπόν αυτά τα τεχνάσματα και ας στραφούν, έστω και τώρα, στον άλλο δρόμο: στην επαναδιαπραγμάτευση. Ας αξιοποιήσουν τα όπλα που ερήμην της κυβέρνησης αποκτούμε, όπως, λ.χ., την παρέμβαση κορυφής των ΗΠΑ, από τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα, που, στη Ντοβίλ ζήτησε ανοιχτά από τους ευρωπαίους να στηρίξουν την Ελλάδα, έστω και για τους δικούς του λόγους.
Όταν έχεις τέτοια «χαρτιά» και δεν τα χρησιμοποιείς, ε, κάτι δεν πάει καλά. Και στις διαπραγματεύσεις του με τους δανειστές, που είναι πράγματι πολύ δύσκολες, να στηριχθεί στο γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν εκβιάζεται, αντί να την κατηγορεί και να μεταφέρει απλώς στο εσωτερικό, σαν διαγγελέας, τα τελεσίγραφα.