Με τις μνήμες από την εξέγερση στην Αίγυπτο να είναι ακόμη νωπές, με τον Μουμπάρακ να αποτελεί παρελθόν και μάλιστα να παραμένει υπό κράτηση και με την προσωρινή κυβέρνηση να έχει υποσχεθεί τη διεξαγωγή εκλογών το Σεπτέμβριο του 2011, θα ήλπιζε κανείς ότι η Αίγυπτος είχε ανοίξει, επιτέλους, την πόρτα για τη δημοκρατία.Δυστυχώς, όμως, αντί αυτής, μπήκε το ΔΝΤ.
Λίγες εβδομάδες μετά την πτώση του Μουμπάρακ από την εξουσία, οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ προέβησαν στη γνωστή τους για τους Έλληνες, πλέον, δήλωση: “το ΔΝΤ είναι έτοιμο να βοηθήσει (την Αίγυπτο) αν του ζητηθεί”. Λίγο αργότερα, στις 26 Απριλίου, η υπηρεσιακή κυβέρνηση του στρατιωτικού Mohamed Hussein Tantawi ανακοίνωσε ότι «διαπραγματεύεται δάνεια ύψους 3-4 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το ΔΝΤ και περίπου 2,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με την Παγκόσμια Τράπεζα». Φτάνοντας στο Μάιο το ΔΝΤ ανακοίνωσε μέσω της διευθύντριας Εξωτερικών Σχέσεων του, Κάρολιν Ατκινσον, πως «υπάρχει επίσημο αίτημα χορήγησης δανείου από την Αίγυπτο».
Αν υποθέσουμε πως τα ποσά που ανακοινώθηκαν από την υπηρεσιακή κυβέρνηση στις 26 Απριλίου είναι αυτά που τελικά θα λάβει η Αίγυπτος ως δάνεια τότε, το συνολικό ύψος της βοήθειας που ζητά ανέρχεται στα 5,2 – 6,2 δις δολάρια. Λαμβάνοντας υπόψη, ωστόσο, τα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο (bloomberg, financial times κ.α.), η περιουσία του Μουμπάρακ, τμήμα της οποίας υποτίθεται ότι έχει 'παγώσει' ώστε να επιδικαστεί στον αιγυπτιακό λαό, υπολογίζεται μεταξύ των 40 – 70 δις δολαρίων.
Και έτσι, γεννιέται το εξής απλό ερώτημα: για ποιο λόγο η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε συνεργασία με τις διεθνείς αρχές δεν επισπεύδει τη διαδικασία κατάσχεσης της περιουσίας του πρώην δικτάτορα ώστε να αποτρέψει την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και την ανάγκη δανεισμού της από την Παγκόσμια Τράπεζα, όταν την ίδια στιγμή πράττει ακριβώς αυτό για τους αντικαθεστωτικούς στη Λιβύη οι οποίοι συμφωνήθηκε να λάβουν οικονομική ενίσχυση από τα ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων παγωμένα περιουσιακά στοιχεία του ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι στις ΗΠΑ;
Στην περίπτωση της Λιβύης, ο γερουσιαστής και πρόεδρος της επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της αμερικανικής Γερουσίας Τζον Κέρι δήλωσε πως υπάρχει ένα «συγκεκριμένο πόσο» που μπορεί να αποδεσμευτεί με βάση ένα υπό σύνταξη νομοσχέδιο σημειώνοντας πως το νομοσχέδιο συντάσσεται μετά από αίτημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της κυβέρνησης. Είναι πολύ ενδιαφέρον που όταν αφορά στη Λιβύη ψηφίζονται άμεσα νόμοι για την αποδέσμευση κεφαλαίων αλλά όταν πρόκειται για την Αίγυπτο η διεθνής κοινότητα αλλά και η Αίγυπτος(!) προτιμά τα δάνεια από το ΔΝΤ.
Η περίπτωση της Λιβύης, μάλιστα, γίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτη αν λάβει κανείς υπόψη πως ενώ η η διεθνής κοινότητα έχει ανακοινώσει πως προχώρησε στην κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ύψους 140 δις ευρώ από δικτάτορες και παράνομους ηγέτες τα τελευταία χρόνια, τελικά αποδείχτηκε πως μόλις 6,99 δις, πράγματι, κατασχέθηκαν με τα υπόλοιπα να παραμένουν στους δικτάτορες, κρυφά από την κοινή γνώμη που μένει με την εντύπωση της κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων και της απονομής δικαιοσύνης. Μάλιστα, από αυτά τα 6,99 δις μόλις 3,3 δις έχουν επιστραφεί στους λαούς των κρατών τους και τα υπόλοιπα αναζητούνται.
Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε πως η αποδέσμευση κεφαλαίων για την Αίγυπτο δεν είναι άμεσα εφικτή παρόλο που ισχύει το αντίθετο για τη Λιβύη, το λιγότερο που θα μπορούσε να πράξει η υπηρεσιακή κυβέρνηση θα ήταν να προβεί πρώτα σε εκλογές και στη συνέχεια η νέα εκλεγμένη κυβέρνηση να διαπραγματευτεί το δανεισμό της χώρας. Για ποιο λόγο δε ζητά κάτι τέτοιο το ίδιο το ΔΝΤ ώστε να εξασφαλίσει πως η πρόσκληση του στην Αίγυπτο θα γίνει με δημοκρατικές διαδικασίες.
Μία απάντηση στο δεύτερο ερώτημα μπορεί να είναι ότι τόσο η προσωρινή κυβέρνηση βιάζεται να ζητήσει τη βοήθεια του ΔΝΤ όσο και το ΔΝΤ βιάζεται να την παράσχει. Μήπως αυτή η βιασύνη σας θυμίζει κάτι;