Ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας θα αναγνωρίζουν ασφαλώς ότι υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες στην εκταμίευση της πέμπτης δόσης της βοήθειας από την τρόικα. Μας το είπαν χωρίς περιστροφές οι Ολλανδοί- λεφτά γιοκ αν δεν συμφωνήσετε μεταξύ σας-, το ίδιο ωμά το είπε ο Ολι Ρεν και βέβαια περίπου επίσημα το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι δεν θα δώσει τα χρήματα αν δεν υπάρξει συνολική συμφωνία για τη χρηματοδότηση. Μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο ο Πρωθυπουργός ζήτησε τη βοήθεια των άλλων κομμάτων- την αποδοχή ενός γενικού πλαισίου αρχών που θα τον βοηθούσε να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση το νέο πακέτο. Τι απάντησε ο κ. Σαμαράς; Η μόνη συμφωνία που μπορεί να υπάρξει είναι στη βάση της αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου! Εκεί που κινδυνεύουμε δηλαδή να μην έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις, θα πάμε να πούμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι δεν θέλουμε τη βοήθεια αν δεν αλλάξουν οι όροι! Πόκερ στην πλάτη της Ελλάδας. Γιατί για πόκερ πρόκειται.
Ολος αυτός ο έρωτας για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών δεν οφείλεται βέβαια στο ότι ξαφνικά ο κ. Σαμαράς έγινε ιδεολόγος νεοφιλελεύθερος και δεν μπορεί να διανοηθεί μια άλλη πολιτική πέρα από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Επιφανές στέλεχος της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν στο κάτω-κάτω, της περίφημης λαϊκής Δεξιάς δηλαδή, κι αν κατηγορούσε την κυρία Μπακογιάννη για κάτι ήταν για νεοφιλελευθερισμό! Ψάχνει απλώς για άλλοθι.
Από την άλλη πλευρά βέβαια μπορεί να έχει κανείς βαρύτατες επιφυλάξεις και για τους χειρισμούς του κ. Γ. Παπανδρέου. Ολο αυτό το κλίμα που επικράτησε την προηγούμενη εβδομάδα δημιούργησε συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ποιος φωστήρας, για παράδειγμα, του εισηγήθηκε να ανοίξει ουσιαστικά ο ίδιος ζήτημα εκλογών με τη «στρακαστρούκα» του δημοψηφίσματος πολύ θα θέλαμε να ξέρουμε. Οπως βέβαια έχει ενδιαφέρον να μάθουμε και τι πραγματικά σκεφτόταν ο Πρωθυπουργός όταν το αποδεχόταν. Το πρόβλημα της κυβέρνησης, βλέπετε, είναι δυστυχώς αυτό. Η αίσθηση δηλαδή που δίνει συχνά-πυκνά ο κ. Παπανδρέου ότι κινείται χωρίς πρόγραμμα, αυτοσχεδιάζοντας και κάποιες φορέςόπως όταν βγήκε κατά των ιδιωτικοποιήσεων των 50 δισ.- αναιρώντας ακόμη και βασικές πλευρές της πολιτικής του. Είναι καιρός και ο Πρωθυπουργός να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του.
Ολοι θυμόμαστε αμέσως μετά τις εκλογές πώς ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου απορούσε που το Μαξίμου δεν είχε την παραμικρή υποδομή για να τον βοηθά στις αποφάσεις του. Σήμερα, έναν χρόνο μετά, όχι μόνο δεν άλλαξε κάτι αλλά φτάσαμε στο σημείο- απίστευτη πρωτιά κι αυτή σε συνθήκες οικονομικής κρίσης- ο Πρωθυπουργός να μην έχει καν οικονομικό σύμβουλο και να παίρνει όλες σχεδόν τις αποφάσεις του με έναν στενό κύκλο φίλων-συνεργατών. Είναι καιρός να αλλάξει!