για καλύτερη υγεία πάρτε τα βουνά
Δημοσιεύτηκε: Δευ 07 Σεπ 2009, 23:10
Η πεζοπορία σε μέσο υψόμετρο βελτιώνει τα επίπεδα οξυγόνου του οργανισμού, συμβάλλει στην απώλεια βάρους, ενώ καθυστερεί την έλευση ασθενειών, αποτελώντας την ιδανική λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί η διαβίωση στις πόλεις
Mπορεί στους... κοινούς θνητούς ο όρος «ερυθροποίηση» να προκαλεί στο άκουσμά του από αδιαφορία έως... τρόμο, ωστόσο για τον 64χρονο καθηγητή Πανεπιστημίου του Μπρέγκενς στο αυστριακό τμήμα της περιοχής Μπόντενζε, Εγκον Χούμπελερ, αποτελεί έναν από τους πιο μελωδικούς ήχους.
Πρόκειται για τη διαδικασία βελτίωσης της μεταφοράς οξυγόνου μέσω της παραγωγής νέων ερυθρών κυττάρων, η οποία επιτυγχάνεται με μια συστηματική πεζοπορία στα βουνά...
Οι ευεργετικές επιδράσεις του μεγάλου υψομέτρου στον ανθρώπινο οργανισμό είναι γνωστές στον επιστημονικό κόσμο από τον χώρο του αθλητισμού, καθώς οι αθλητές είθισται να προπονούνται σε μεγάλα υψόμετρα για να ενδυναμώσουν το μυϊκό τους σύστημα.
Ο Χούμπελερ ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι αυτό ισχύει και για τον απλό, πλην όμως... ορεσίβιο πεζοπόρο-περιηγητή. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, με τίτλο «Austrian Moderate Altitude Study», ο Χούμπελερ κατάφερε να συγκεντρώσει από το 1998 μέχρι σήμερα εξαιρετικά ενδιαφέροντα εργαστηριακά στοιχεία.
Τα συμπεράσματά του; Μετά το πέρας της παραμονής επί δύο εβδομάδες σε μια ορεινή περιοχή μέσου υψομέτρου, μεταξύ 1.000 και 2.500 μέτρων, βελτιώνονται σημαντικά τα επίπεδα οξυγόνου στον οργανισμό, αρκεί οι πεζοπόροι να κάνουν τη βόλτα τους διατηρώντας μια μέση, συντηρητική ταχύτητα.
Μακροπρόθεσμα οφέλη
«Το εσωτερικό τοίχωμα των αγγείων καθίσταται ανθεκτικότερο και παράλληλα πιο πορώδες», προσθέτει ο πανεπιστημιακός καθηγητής. Στην ουσία τα οφέλη της ορεινής πεζοπορίας είναι μακροπρόθεσμα, καθώς η εν λόγω διαδικασία συντελείται υπό αντίξοες για τον οργανισμό συνθήκες (λιγότερο οξυγόνο σε μεγάλα υψόμετρα).
Οι μετρήσεις του Χούμπελερ για περισσότερο από μια δεκαετία καταδεικνύουν παράλληλα ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα μπορεί παράλληλα να οδηγήσει και στην απώλεια σωματικού βάρους. Με μεθόδους υπολογισμού διαπίστωσε ότι σε κατάσταση ενυδάτωσης και αποθήκευσης υγρών, υπάρχει άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στην απώλεια του σωματικού βάρους και τη λιπώδη μάζα του σώματος.
Ο ορεινός πεζοπόρος δεν χάνει μόνο σωματικά υγρά, αλλά παράλληλα «καίει» και λίπος. «Στα μέσα υψόμετρα δεν συντελείται κατακράτηση υγρών στους ιστούς, όπως γίνεται σε ύψη, άνω των 2.500 μέτρων. Ως εκ τούτου δεν υφίσταται ο κίνδυνος εκδήλωσης οιδημάτων», εξηγεί ο Χούμπελερ. Πέραν των παραπάνω είχε και τις πρώτες ενδείξεις ότι η ρύθμιση, κυρίως μέσω της ορμόνης λεπτίνης, δύναται να είναι το ίδιο ποιοτική τόσο στα μεγάλα υψόμετρα όσο και στις πεδινές περιοχές.
Ωστόσο σε σχέση με την ποσότητα, υπάρχει σαφής διαφοροποίηση, διαπίστωση που ευελπιστεί να αποδείξει επιστημονικά σε προσεχείς έρευνές του.
Είναι η ορεινή πεζοπορία το αντίδοτο στις ασθένειες του κλεινού άστεως;
«Απολύτως. Οι επιπτώσεις της έλλειψης βαδίσματος, όπως το περιττό βάρος, τα προβλήματα μεταβολισμού και οι διαταραχές στο καρδιαγγειακό σύστημα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα σε τέτοια υψόμετρα», τονίζει ο Χούμπελερ.
Σύμφωνα με την άποψη του 64χρονου καθηγητή, το κυκλοφορικό σύστημα βελτιώνεται και ρυθμίζεται σωστά, ενώ ευεργετικές επιδράσεις έχει η πεζοπορία και στο νευροφυτικό σύστημα, καθώς χαρίζει ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευ¬¬φορίας, ενώ μειώνει την ένταση και τη συ¬χνότητα των ενοχλήσεων στη μέση και την πλάτη. Επίσης, ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι του περιπατητή, βελτιώνει και αυξάνει την ποιότητα και τη διάρκεια του ύπνου, αντίστοιχα.
Mπορεί στους... κοινούς θνητούς ο όρος «ερυθροποίηση» να προκαλεί στο άκουσμά του από αδιαφορία έως... τρόμο, ωστόσο για τον 64χρονο καθηγητή Πανεπιστημίου του Μπρέγκενς στο αυστριακό τμήμα της περιοχής Μπόντενζε, Εγκον Χούμπελερ, αποτελεί έναν από τους πιο μελωδικούς ήχους.
Πρόκειται για τη διαδικασία βελτίωσης της μεταφοράς οξυγόνου μέσω της παραγωγής νέων ερυθρών κυττάρων, η οποία επιτυγχάνεται με μια συστηματική πεζοπορία στα βουνά...
Οι ευεργετικές επιδράσεις του μεγάλου υψομέτρου στον ανθρώπινο οργανισμό είναι γνωστές στον επιστημονικό κόσμο από τον χώρο του αθλητισμού, καθώς οι αθλητές είθισται να προπονούνται σε μεγάλα υψόμετρα για να ενδυναμώσουν το μυϊκό τους σύστημα.
Ο Χούμπελερ ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι αυτό ισχύει και για τον απλό, πλην όμως... ορεσίβιο πεζοπόρο-περιηγητή. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, με τίτλο «Austrian Moderate Altitude Study», ο Χούμπελερ κατάφερε να συγκεντρώσει από το 1998 μέχρι σήμερα εξαιρετικά ενδιαφέροντα εργαστηριακά στοιχεία.
Τα συμπεράσματά του; Μετά το πέρας της παραμονής επί δύο εβδομάδες σε μια ορεινή περιοχή μέσου υψομέτρου, μεταξύ 1.000 και 2.500 μέτρων, βελτιώνονται σημαντικά τα επίπεδα οξυγόνου στον οργανισμό, αρκεί οι πεζοπόροι να κάνουν τη βόλτα τους διατηρώντας μια μέση, συντηρητική ταχύτητα.
Μακροπρόθεσμα οφέλη
«Το εσωτερικό τοίχωμα των αγγείων καθίσταται ανθεκτικότερο και παράλληλα πιο πορώδες», προσθέτει ο πανεπιστημιακός καθηγητής. Στην ουσία τα οφέλη της ορεινής πεζοπορίας είναι μακροπρόθεσμα, καθώς η εν λόγω διαδικασία συντελείται υπό αντίξοες για τον οργανισμό συνθήκες (λιγότερο οξυγόνο σε μεγάλα υψόμετρα).
Οι μετρήσεις του Χούμπελερ για περισσότερο από μια δεκαετία καταδεικνύουν παράλληλα ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα μπορεί παράλληλα να οδηγήσει και στην απώλεια σωματικού βάρους. Με μεθόδους υπολογισμού διαπίστωσε ότι σε κατάσταση ενυδάτωσης και αποθήκευσης υγρών, υπάρχει άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στην απώλεια του σωματικού βάρους και τη λιπώδη μάζα του σώματος.
Ο ορεινός πεζοπόρος δεν χάνει μόνο σωματικά υγρά, αλλά παράλληλα «καίει» και λίπος. «Στα μέσα υψόμετρα δεν συντελείται κατακράτηση υγρών στους ιστούς, όπως γίνεται σε ύψη, άνω των 2.500 μέτρων. Ως εκ τούτου δεν υφίσταται ο κίνδυνος εκδήλωσης οιδημάτων», εξηγεί ο Χούμπελερ. Πέραν των παραπάνω είχε και τις πρώτες ενδείξεις ότι η ρύθμιση, κυρίως μέσω της ορμόνης λεπτίνης, δύναται να είναι το ίδιο ποιοτική τόσο στα μεγάλα υψόμετρα όσο και στις πεδινές περιοχές.
Ωστόσο σε σχέση με την ποσότητα, υπάρχει σαφής διαφοροποίηση, διαπίστωση που ευελπιστεί να αποδείξει επιστημονικά σε προσεχείς έρευνές του.
Είναι η ορεινή πεζοπορία το αντίδοτο στις ασθένειες του κλεινού άστεως;
«Απολύτως. Οι επιπτώσεις της έλλειψης βαδίσματος, όπως το περιττό βάρος, τα προβλήματα μεταβολισμού και οι διαταραχές στο καρδιαγγειακό σύστημα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα σε τέτοια υψόμετρα», τονίζει ο Χούμπελερ.
Σύμφωνα με την άποψη του 64χρονου καθηγητή, το κυκλοφορικό σύστημα βελτιώνεται και ρυθμίζεται σωστά, ενώ ευεργετικές επιδράσεις έχει η πεζοπορία και στο νευροφυτικό σύστημα, καθώς χαρίζει ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευ¬¬φορίας, ενώ μειώνει την ένταση και τη συ¬χνότητα των ενοχλήσεων στη μέση και την πλάτη. Επίσης, ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι του περιπατητή, βελτιώνει και αυξάνει την ποιότητα και τη διάρκεια του ύπνου, αντίστοιχα.