Το υπουργικό συνεδριάζει και εγκρίνει νομοσχέδια ακριβώς όπως oι Γερμανοί στρατηγοί μετακινούσαν ανύπαρκτες μεραρχίες στον χάρτη τις τελευταίες μέρες του Β’ Π.Π.. Χωρίς χρονοδιάγραμμα ψήφισης και χωρίς χρονοδιάγραμμα εφαρμογής. Οι υπουργοί τοποθετούνται επί των εισηγήσεων, χωρίς να θίγουν πολιτικά θέματα. Ξέρουν ότι η κατάσταση στην οικονομία είναι πολύ δύσκολη και στην κοινωνία ακόμη δυσκολότερη. Η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει κανέναν που να μην έχει δυσαρεστήσει. Συμπεριφέρεται στους ιδιοκτήτες ακινήτων και αυτοκινήτων στα όρια της εκδικητικότητας: «Ρε σκουλήκι τόλμησες να ζήσεις κάποια χρόνια καλά, θα σε λιώσω! Είχες μονιμότητα, επιδόματα και… τυχερά, ξέχνα τα δύο πρώτα, για το τελευταίο θα δούμε». Την ίδια ώρα οι φοροφυγάδες απολαμβάνουν μέχρι και… επιστροφές!
Το ηθικό των στελεχών είναι πεσμένο. Πολλοί δεν το κρύβουν ότι βρίσκονται στο όριο της κατάθλιψης. Αναρωτιούνται αν έχει νόημα να συνεχίζουν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Να τη στηρίζουν. Οι περισσότεροι έχουν ξεγράψει το θέμα της επανεκλογής και αναρωτιούνται απλά αν θα μπορέσουν και πάλι να περπατήσουν στα πεζοδρόμια χωρίς τον κίνδυνο να προπηλακιστούν.
Γιατί, ο άλλος δρόμος της προεκλογικής περιόδου έγινε μονόδρομος. Το λεφτά υπάρχουν αντικαταστάθηκε από την απειλή για στάση πληρωμών. Ο στόχος των μεταρρυθμίσεων επιχειρείται εκβιαστικά. Οι πολίτες δεν τους βλέπουν ως σωτήρες, αλλά ως μικρούς και άβουλους. Τα όρια των αντοχών στενεύουν. Αν ο Γ. Παπανδρέου και ο Ευ. Βενιζέλος δεν τους φέρουν σύντομα καλά νέα, η επόμενη συνάντηση των αγανακτισμένων δε θα γίνει στο Σύνταγμα, αλλά μέσα στη Βουλή…