Ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης κατήργησε τη δραχμή ως εθνικό νόμισμα και έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ, κίνηση η οποία ήταν ιστορική και σίγουρα είχε μία σειρά θετικών συνεπειών - είχε προετοιμάσει τη χώρα, όμως, κατάλληλα για τις αρνητικές συνέπειες;Το 1996, 240 δραχμές αγόραζαν ένα δολάριο. Προκειμένου ο κύριος Σημίτης να διατηρήσει την Ελλάδα ανταγωνιστική άφησε τη δραχμή να υποτιμάται σταθερά κάνοντας, δηλαδή, αυτό το οποίο τώρα η Τρόικα ζητά από την χώρα να πράξει προκειμένου να γίνει ανταγωνιστική αλλά πλέον μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή της μείωσης των μισθών και των συντάξων.
Ο κύριος Σημίτης δε μείωσε άμεσα τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά το έκανε έμμεσα, καθώς άφησε τη δραχμή να κατρακυλήσει έναντι των διεθνών νομισμάτων. Μέχρι το 2001, ο Έλληνας έπρεπε να διαθέσει 400 δραχμές για να αγοράσει ένα δολάριο και έτσι το κόστος της ζωής του είχε αυξηθεί.
Ο κύριος Σημίτης, λοιπόν, άσκησε πολιτική σταθερής υποτίμησης της δραχμής και η χώρα είχε εθιστεί σε αυτήν την κατάσταση καθώς η ανταγωνιστικότητα ήταν ταυτισμένη με τη μείωση της αξίας του ελληνικού νομίσματος που έκανε σταθερά την Ελλάδα φθηνότερη έναντι των υπόλοιπων κρατών. Αυτό όμως, σημαίνει πως η Ελλάδα δεν έμαθε να είναι ανταγωνιστική και τελικά να επιβιώνει οικονομικά χωρίς να υποτιμά το νόμισμα της και σίγουρα ο κύριος Σημίτης δε μπόρεσε να κυβερνήσει χωρίς να αφήσει το νόμισμα του κράτους να υποτιμηθεί θεαματικά.
Από την ημέρα της υιοθέτησης του ευρώ, όμως, η δυνατότητα της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος έπαψε και αντίθετα, το νόμισμα άρχισε να ανατιμάται και από το 0,8 έναντι του δολαρίου το 2001 το ευρώ ανατιμήθηκε στο 1,6 το 2008, κάνοντας την Ελλάδα κατά 100% ακριβότερη μέσα σε 7 χρόνια, όταν επί πρωθυπουργίας Σημίτη και μέχρι το 2001, είχε γίνει κατά 30% φθηνότερη μέσα 5 χρόνια.
Η αλλαγή από τη δραχμή στο ευρώ χωρίς να υπάρξει μία μακροπρόθεσμη περίοδος όπου η ελληνική οικονομία θα άντεχε να δοκιμαστεί και να επιβιώσει ανατιμώντας και όχι υποτιμώντας το νόμισμα της, σήμαινε με απλά λόγια πως η Ελλάδα έπεσε καταθευθείαν στα βαθιά χωρίς να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα γι' αυτό που την περίμενε.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν το ευρώ είναι καλό ή κακό νόμισμα αλλά αν οι πολιτικοί προετοίμασαν σωστά τη χώρα για να το υιοθετήσει και η πορεία της δραχμής έναντι του δολαρίου αλλά και έναντι άλλων βασικών νομισμάτων, δείχνει πως αυτό δεν είχε συμβεί μέχρι την κατάργηση της ενώ η πορεία του χρέους, των ελλειμμάτων, της ανάπτυξης και της οικονομίας δείχνει πως αυτό δε συνέβη ούτε και στη συνέχεια.