Είναι γνωστό πως, ακόμη και όταν επιβιώσει κανείς από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αποκτήσει εκτεταμένη …βλάβη στην καρδιά. Κι αυτό γιατί, με το έμφραγμα, μεγάλα τμήματα του μυοκαρδίου σταματούν να αιματώνονται, δηλαδή παύουν να τροφοδοτούνται με οξυγόνο.
Έτσι, αν ο ασθενής δεν βρεθεί μέσα σε λίγες ώρες στο νοσοκομείο, για να του χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή που θα αποκαταστήσει τουλάχιστον εν μέρει την αιμάτωση, τότε όλα αυτά τα τμήματα θα νεκρωθούν για πάντα. Με συνέπεια η καρδιά να γίνει πιο δύσκαμπτη και ο ασθενής να χρειάζεται μεταμόσχευση ή, στην καλύτερη περίπτωση, να είναι πλέον επιρρεπής σε ένα νέο έμφραγμα. Σύμφωνα άλλωστε με την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία, μία στις τρεις γυναίκες και ένας στους πέντε άνδρες που έχουν ήδη υποστεί έμφραγμα, μέσα σε έξι χρόνια θα καταλήξουν για τον ίδιο λόγο ξανά στο νοσοκομείο.
Ωστόσο, όπως δημοσιεύει η «Καθημερινή», επιστήμονες από το πανεπιστήμιο Brown στις ΗΠΑ υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν μια τεχνική που επιδιορθώνει τις καρδιακές βλάβες, αφού επιτρέπει την ανάπλαση του μυοκαρδίου, ώστε τα νεκρωμένα τμήματα να δίνουν τη θέση τους σε νέα, πλήρως λειτουργικά.
Η τεχνική αυτή βασίζεται σε ένα πλακίδιο διαμέτρου 15 χιλιοστών, το οποίο αποτελείται από νανοσωλήνες άνθρακα, δηλαδή από μικροσκοπικούς σωλήνες με πάχος από 60 έως 200 δισεκατομμυριοστά του μέτρου.
Τα έως τώρα πειράματα αποδεικνύουν πως το πλακίδιο συμπεριφέρεται ως «σκαλωσιά», πάνω στην οποία αναπτύσσεται νέος ιστός. Αυτή η «σκαλωσιά» να λειτουργεί ουσιαστικά σαν ένας επίδεσμος επούλωσης του μυοκαρδίου, αφήνοντας υποσχέσεις ότι στο μέλλον θα μπορεί να αντιμετωπίσει τη σοβαρότερη επιπλοκή όσων έχουν υποστεί έμφραγμα.
Τι κρύβει το ψάρι ζέβρα
Καθώς η ανάπλαση του καρδιακού ιστού θα μπορούσε να γλιτώσει εκατομμύρια ανθρώπους από καρδιακή ανεπάρκεια, όπως είναι φυσικό, πολλές ερευνητικές ομάδες σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να βρουν τεχνικές με τις οποίες θα μπορούσαν να αναπληρωθούν οι περιοχές του μυοκαρδίου που νεκρώνονται έπειτα από ένα έμφραγμα.
Αρκετές από αυτές τις προσπάθειες επικεντρώνονται στην έγχυση βλαστοκυττάρων τα οποία προέρχονται από τον ίδιο τον ασθενή, με στόχο τη δημιουργία νέου κυτταρικού υλικού. Ομως, αν και η τεχνική αυτή έχει ήδη δοκιμαστεί πιλοτικά με επιτυχία, ακόμη δεν έχει εξακριβωθεί ποια ακριβώς βλαστοκύτταρα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε ο καινούργιος ιστός να επαναφέρει την καρδιακή λειτουργία στην προηγούμενη, φυσιολογική κατάσταση.
Γι’ αυτό και πολλοί ερευνητές στρέφονται στη μελέτη οργανισμών στη φύση που έχουν την ικανότητα να επουλώνουν τις βλάβες έπειτα από ένα καρδιακό επεισόδιο. Πρόσφατα, μάλιστα, ερευνητές από το University College του Λονδίνου ανακοίνωσαν πως εντόπισαν την πρωτεΐνη που επιτρέπει στο ψάρι–ζέβρα να επουλώνει σε σύντομο χρονικό διάστημα έως και το 20% της καρδιάς του.
Το ψάρι–ζέρβα, το οποίο ενδημεί στον ποταμό Γάγγη και διακινείται από τα περισσότερα καταστήματα ειδών ενυδρείου στον κόσμο, αξιοποιεί το συγκεκριμένο βιομόριο για να δημιουργεί νέο μυοκάρδιο, καθώς και αιμοφόρα αγγεία. Στόχος των επιστημόνων είναι να διερευνήσουν κατά πόσο αυτή η πρωτεΐνη θα μπορούσε να δώσει τη δυνατότητα να παρασκευαστούν φάρμακα, τα οποία θα προσδίδουν την ίδια ικανότητα και στον άνθρωπο.