Η μια μετά την άλλη οι εισηγμένες εταιρείες αποσύρονται από το ταμπλό του Χρηματιστηρίου, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημία στους μικρομετόχους. Είναι αρκετό για την ιδιοκτησία να έχει συγκεντρώσει το 90% των μετοχών για να υποχρεώσει τους μετόχους μειοψηφίας να πουλήσει την περιουσία της σε εξευτελιστικές αξίες. Δεν πρόκειται για συναλλαγή, αλλά για ληστεία. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια μία εταιρεία μπορούσε να αποσύρει τις μετοχές της από το Χρηματιστήριο αν το ζητούσε το 95% των μετόχων της. Από το υπόλοιπο 5% όποιος ήθελε έκανε δεκτή την δημόσια πρόταση και όποιος το επιθυμούσε μπορούσε να μείνει για πάντα μέτοχος της εταιρείας.
Με την παρασκηνιακή παρέμβαση πολλών βασικών μετόχων εισηγμένων εταιρειών το 95% έγινε 90% κι επιπλέον έγινε υποχρεωτική η πώληση των μετοχών ακόμη και σε όσους διαφωνούσαν με την δημόσια πρόταση.
Το επιχείρημα εκείνων που σχεδίασαν και πέτυχαν την προκλητική αυτή ρύθμιση σε βάρος των μετόχων μειοψηφίας, ήταν ότι οι μετοχές με περιορισμένη διασπορά μπορούσαν να γίνουν εύκολα αντικείμενο χειραγώγησης. Τέτοιος καθωσπρεπισμός δεν έχει υπάρξει άλλοτε σε αυτή την καημένη την αγορά. Εμείς ξέρουμε πολλά φαινόμενα χειραγώγησης που έλαβαν χώρα το 1999, έγιναν από ισχυρούς παράγοντες της αγοράς και έμειναν ατιμώρητα.
Για να μην μακρηγορούμε, η ουσία είναι ότι βρήκαν και τα έκαναν. Τώρα το έγκλημα συνεχίζεται με την ανοχή της κυβέρνησης. Οι βασικοί μέτοχοι κάνουν την δουλειά τους με τρόπο νομότυπο και οι επενδυτές χάνουν τα λεφτά τους.
Ας δούμε την μεγάλη εικόνα. Ένας νέος είκοσι ετών αγοράζει μετοχές με σκοπό να συμπληρώσει το εισόδημά του όταν θα βγει στην σύνταξη. Αγοράζει, λοιπόν, με προοπτική 40 ετών. Είναι ένας μακροπρόθεσμος επενδυτής. Κακό του κεφαλιού του! Αν η επιλογή του ήταν σωστή και η εταιρεία προοδεύσει, θα χάσει σίγουρα τις μετοχές του σε μία χρηματιστηριακή κρίση. Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην συμβεί μία κρίση στην διάρκεια των σαράντα ετών. Με άλλα λόγια, μονά χάνει – ζυγά και πάλι χάνει.
Εκείνος που θα πρέπει να προστατεύεται στην αγορά είναι ο επενδυτής. Αυτός χρειάζεται την προστασία των αρχών και όχι ο επιχειρηματίας. Για να είναι τίμιο το παιγνίδι και να υποστηρίζεται έτσι ο θεσμός του Χρηματιστηρίου. Εδώ, όμως, έχει συμβεί το εξής: Όλοι έσπευσαν να εξυπηρετήσουν τους λίγους και ισχυρούς.
Ελπίζουμε η νέα διοίκηση του Χρηματιστηρίου να πάρει την πρωτοβουλία για να αλλάξει αυτή η κατάφωρη αδικία σε βάρος των μετόχων μειοψηφίας. Είναι ευκαιρία για τον κ. Σωκράτη Λαζαρίδη να κάνει την διαφορά. Να δείξει ότι έχει να προσφέρει κάτι στον χώρο και ότι δεν θα περάσει η θητεία του απαρατήρητη...