Ζητούνται πολιτικοί εφαρμοστές μνημονίων!

Την ώρα που το ΔΝΤ εκφράζει την αγωνία του για τον κίνδυνο αποτυχίας του μνημονίου, εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης και του διοικητικού μηχανισμού να το εφαρμόσει, το πολιτικό σύστημα φαίνεται ότι εισέρχεται σε μια περίοδο έντονων κραδασμών, καθώς αναζητείται η λύση για να εφαρμοσθούν τα πολλαπλά μνημόνια, στα οποία σύρεται με μαθηματική βεβαιότητα η χώρα.

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι υιοθετεί μια στρατηγική, που ανάλογα με τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης οδηγεί σε ένα από τα δύο καταληκτικά αποτελέσματα, με φόντο την υποχρέωση που έχει αναλάβει η κυβέρνηση να περάσει από την Βουλή μέχρι τα μέσα Μαϊου το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας που θα φθάσει ως το 2014 και θα συνοδεύεται από ένα πρωτοφανές στα χρονικά πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων:

- Ο κ. Α. Σαμαράς, που πήρε το πολιτικό βάρος να καταψηφισθεί από την Ν.Δ. το αρχικό μνημόνιο, καλείται να προσφέρει, αν όχι συναίνεση, τουλάχιστον ανοχή, ώστε να περάσουν τα νέα μέτρα. Σε αυτή την κατεύθυνση, υπάρχουν ενδείξεις ότι δέχεται ακόμη και ανορθόδοξες μορφές πίεσης, όπως η «αιωρούμενη» αποκάλυψη ονόματος πρώην υπουργού του κόμματός του, με λογαριασμό στο εξωτερικό που πλησιάζει τα 200 εκατ. ευρώ. Αν προσφέρει αυτή την ανοχή ο πρόεδρος της Ν.Δ., η κυβέρνηση εκτιμά ότι θα μπορέσει τον Μάιο να περάσει τα νέα μέτρα από τη Βουλή, με αντιδράσεις μόνο από τα κόμματα της Αριστεράς.

- Αν παρ’ ελπίδα ο κ. Σαμαράς εμφανισθεί έτοιμος να ανοίξει ένα μεγάλο ρήγμα στο δικομματικό σύστημα, καταψηφίζοντας για δεύτερη φορά ένα μνημόνιο, σε μια συγκυρία ίσως πιο κρίσιμη και από τον περασμένο Μάιο, η κυβέρνηση αφήνει σαφώς να εννοηθεί, ότι θα χρησιμοποιήσει το εκλογικό «χαρτί» της, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε απειλήσει ότι θα το χρησιμοποιούσε πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δηλαδή, θα προσφύγει στην κάλπη, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει την οικονομική της πολιτική, όταν αυτή αμφισβητείται με έντονο τρόπο από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Σε αυτή την περίπτωση, όλα δείχνουν ότι η κάλπη θα φέρει μια «πολύχρωμη» Βουλή, με το ΠΑΣΟΚ εξασθενημένο αλλά πολιτικά κυρίαρχο και τη Νέα Δημοκρατία αδύναμη και ουσιαστικά κατακερματισμένη ως παράταξη, ιδιαίτερα αν επαληθευθούν οι προβλέψεις για ενίσχυση του ΛΑΟΣ και η Ντόρα Μπακογιάννη περάσει τον «πήχη» για να εισέλθει το κόμμα της στη Βουλή. Ανάλογη πολυδιάσπαση πιθανολογείται και στο χώρο της Αριστεράς, καθώς θα διεκδικήσει την είσοδό του στη Βουλή και το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, χωρίς να αποκλείεται να περάσουν τον «πήχη» του 3% ακόμη και οι Οικολόγοι.

Από αυτό το «πολύχρωμο» πολιτικό σκηνικό, που θα απηχεί την αποδοκιμασία των πολιτών στο πολιτικό σύστημα, φαίνεται ότι η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος προσβλέπει ότι θα δημιουργηθεί μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, που θα περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις που είναι πρόθυμες να στηρίξουν τα μέτρα του (νέου) μνημονίου, με το επιχείρημα ότι αυτό επιτάσσει η ανάγκη σωτηρίας της χώρας.

Σε αυτή την κυβέρνηση, κυρίαρχο θα είναι ασφαλώς το ΠΑΣΟΚ, που θα μοιράσει την «πίτα» της εξουσίας και σε μικρότερα κόμματα, απομονώνοντας, όπως ελπίζει, τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις σε ρόλο περιθωριακής αντιπολίτευσης. Το «γλυκό» θα… δέσει καλύτερα, βέβαια, αν τελικά υποχρεωθεί και η Ν.Δ., ή ορισμένες προσωπικότητες του χώρου της, να μετάσχει στο «πολύχρωμο» κυβερνητικό σχήμα «διάσωσης» της χώρας.

Αυτά τα πολιτικά σενάρια έχουν σήμερα, ίσως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον και από το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής, ή τους όρους που επιχειρούν να επιβάλουν οι πιστωτές μας. Γιατί το πολιτικό σύστημα φαίνεται ότι έχει εξαντλήσει τη δυναμική του και χρειάζεται επειγόντως ένα γερό… λίφτινγκ, προκειμένου να απορροφήσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς κραδασμούς, που δημιουργούνται από την απόρριψη των πολιτικών του μνημονίου από την πλειονότητα των πολιτών, κάτι που με σαφήνεια αποτυπώνεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις. Μένει να φανεί αν αυτό το πολιτικό πείραμα, που αναμφίβολα θα έχει την υποστήριξη των πιστωτών της χώρας και της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ στο εσωτερικό, θα βρεθεί μια κυβέρνηση ικανή να αντέξει στις επερχόμενες θύελλες, που είναι βέβαιο ότι θα φέρει το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που έχουν αποφασίσει πριν από μας για μας οι πιστωτές μας: ένα πρόγραμμα, που θυμίζει ρωσική κούκλα, καθώς μέσα σε κάθε πακέτο μέτρων κρύβονται πολλά ακόμη.