Η δυναμική του δημοσίου χρέους όπως καταγράφεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2012 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης θα ξεπεράσει τα 400 δις € το 2012 προσεγγίζοντας το 186% του ΑΕΠ έναντι 323,3 δις € και το 137,6 % του ΑΕΠ του 2009.
Τα στοιχεία δείχνουν την πραγματικότητα , η οποία ενδεχόμενα να είναι χειρότερη εάν λάβουμε υπόψη το εσωτερικό χρεοστάσιο προς προμηθευτές , εργολάβους ,και λοιπούς τρίτους που με χρονική υστέρηση θα συμπεριληφθεί στο δημόσιο χρέος.
Η εξυπηρέτηση ενός τέτοιου χρέους όντως θεωρούνταν και ήταν αμφίβολη εάν λάβουμε υπόψη την γενικότερη δημοσιονομική υποδομή ( αρνητικό ΑΕΠ , ελλείμματα ) της χώρας οπότε στην βάση αυτή η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου 2011 κινείται σαφέστατα προς την κατεύθυνση ορθολογικότερης εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους .
Παρόλα αυτά είναι λογικό στο εσωτερικό της ευρωζώνης να εξυφαίνονται διάφορα σενάρια για την μελλοντική προοπτική αποπληρωμής του χρέους , είτε λόγο αστοχιών στην εκτέλεση των δημοσιονομικών στόχων είτε λόγο της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που υπάρχει.
Καταρχήν υπάρχουν κράτη-μέλη όπου ο τραπεζικός τους τομέας δεν έχει εκτεθεί στο ελληνικό χρέος όποτε το κόστους χρηματοδότησης της Ελλάδος για αυτά είναι μεγάλο και τα στενά οφέλη μηδενικά .
Υπάρχουν κράτη-μέλη με ανάλογα της Ελλάδος προβλήματα( Ισπανία , Πορτογαλία , Ιρλανδία ) τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θέλουν άτακτη χρεοκοπία της χώρας διότι κάτι τέτοιο θα συμπαρέσυρε και τα ίδια σε αχαρτογράφητες περιοχές .
Υπάρχουν κράτη όπως η Γερμάνια που ο παράγοντας χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο με την έννοια ότι όσο περνά ο χρόνος τόσο η προετοιμασία των τραπεζών τους ακόμη και για τα ακραία σενάρια χρεοκοπίας διασφαλίζει τους ισολογισμούς τους .
Υπάρχουν κράτη όπως η Ιταλία που νιώθουν ότι τα ελληνικά σενάρια στην ουσία φωτογραφίζουν και τα ίδια οπότε κάθε αρνητική εξέλιξη ενδεχόμενα θα λειτουργήσει με τρόπο που θα συμπαρασύρει και τα ίδια σε επικίνδυνες περιοχές .
Υπάρχουν κερδοσκόποι αλλά και μεγάλες τράπεζες με παγκόσμια παρουσία που έχουν αποκτήσει ελληνικό χρέος στην δευτερογενή αγορά σε τιμές ιδιαίτερα χαμηλές .
Ειδικά μετά της συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 για κόψιμο της ονομαστικής άξιας των ελληνικών ομόλογων που θα μετέχουν στο πρόγραμμα ανταλλαγής φημολογείται ότι υπήρξαν αγορές 40 δις € σε τιμές περί το 30% της ονομαστικής άξιας .
Υπάρχουν γνωστοί οικονομολόγοι όπως για παράδειγμα ο κ. Roubini που προβλέπουν επιστροφή στην δραχμή και μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος και οι όποιοι ξεχνούν πάντα να αναφέρουν τα συμφέροντα που τους περιβάλλουν όπως ο συγκεκριμένος που κατέχει την εταιρεία Global Roubini Economics.
Υπάρχουν και στο εσωτερικό της χώρας φωνές για επιστροφή στη δραχμή οι οποίες ξεχνούν να μας πουν τα δανειακά ανοίγματα που έχουν καθώς και τα οφέλη που θα προκύψουν από τον ενδεχόμενο πληθωρισμό των δανείων τους σε περίπτωση που υλοποιηθούν αυτά που προβλέπουν.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ιδιοτελών προβλέψεων ,τοποθετήσεων, δήθεν συμβουλών , ενίοτε έμμεσων απειλών που θα μπορούσαμε να καταγράψουμε .
Όλες έχουν ένα κοινό τόπο : την προστασία των συμφερόντων αυτών που τις προβάλλουν και σε πολλές περιπτώσεις την μεγιστοποίηση των κερδών τους ακόμη και μέσα από μια χρεοκοπία.
Για παράδειγμα οι προβλέψεις της Global Roubini Economics θα περιβάλλονταν από αξιοπιστία εάν παράλληλα γνωρίζαμε ότι η συγκεκριμένη εταιρεία ή οι πελάτες της δεν έχουν επενδύσει σε συμβόλαια ασφάλισης κίνδυνων αναφορικά με το ελληνικό χρέος .
Για παράδειγμα αυτοί που πρόκριναν το haircut του 50% θα περιέβαλαν με μεγαλύτερη αξιοπιστία την άποψη τους εάν παράλληλα μας γνωστοποιούσαν εάν έχουν στην κατοχή τους ομολόγα του ελληνικού δημοσίου και εάν ναι σε ποιες τιμές τα έχουν αποκτήσει.
Είναι φανερό ότι η ιδιοτέλεια κρύβει το πραγματικό πρόσωπο πολλών από αυτών που καθημερινά ασχολούνται με το ελληνικό Δημόσιο χρέος .
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς για να προστατεύουμε και κυρίως τι κάνουμε εμείς για να περιφρουρήσουμε πυλώνες ανάπτυξης και δημιουργίας όπως το εγχώριο πιστωτικό σύστημα , το όποιο δυστυχώς έχουμε αφήσει απροστάτευτο και βορά σε όσους απεργάζονται την συρρίκνωση του .
Γιατί δεν αγωνιστήκαμε για παράδειγμα για την εξαίρεση του εγχώριων τραπεζών από την διαδικασία περαιτέρω απομείωσης των ομολόγων που κατείχαν ή εφόσον τελικά προκρίθηκε η συμμετοχή όλων γιατί επιμένουμε στην ανακεφαλαιοποίηση τους στην βάση κοινών μετοχών ;
H κατασκευή εχθρών , στην συγκεκριμένη περίπτωση στο πρόσωπο των ελληνικών τραπεζών , μπορεί να συγκινεί τα χαμηλά ένστικτα μιας μικρής μερίδας πολιτών πλην όμως δεν δίνει απάντηση στο υπαρκτό ερώτημα της μεθοδολογίας που πρέπει να υιοθετηθεί ώστε η χώρα να μπει ξανά σε τροχιά ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.