Στην υπόθεση της ελληνικής κρίσης χρέους έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους Γερμανούς ως «κακούς». Μήπως, όμως, τελικά έχουν δίκιο σε όσα λένε για την ανάγκη άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους; Μήπως η ΕΚΤ και η ελληνική κυβέρνηση, που συγκροτούν αυτό το περίεργο μέτωπο υπέρ της αποπληρωμής όλου του ελληνικού χρέους μέχρι το τελευταίο ευρώ, οδηγούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία σε μια πρωτοφανή, στα μεταπολεμικά χρονικά τουλάχιστον, καταστροφή; Ας δούμε χονδρικά τι υποστηρίζουν οι δύο πλευρές:
- Από την Γερμανία ακούγεται όλο και περισσότερο, όλο και με μεγαλύτερη ένταση, ότι το χρέος της Ελλάδας είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όσο και αν καταδικασθεί ο ελληνικός λαός σε σκληρή λιτότητα, εκποίηση δημόσιας περιουσίας και απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Στο τέλος, η αναδιάρθρωση θα είναι αναπόφευκτη. Γι’ αυτό και είναι καλύτερο για την Ελλάδα να «κουρευτεί» τώρα το χρέος της με μια γενναία απόφαση, από το να συνεχισθεί μια μάταιη και τελικά επιζήμια προσπάθεια να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα του ελληνικού κράτους. «Για να γίνει και πάλι ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία», λέει χαρακτηριστικά στο “Spiegel” ο πρόεδρος του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου Ifo, Χανς Βέρνερ Σιν, «θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και οι τιμές κατά 20-30%. Αυτό ήταν το ποσοστό της υποτίμησης που έγινε στην Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’30, με τα διατάγματα έκτακτης ανάγκης του τότε καγκελαρίου Χάινριχ Μπρούνιγκ. Αυτά μπορεί στην θεωρία να είναι εφικτά, αλλά στην πράξη οδηγούν στο χείλος του εμφύλιου πολέμου».
- Απέναντι σε αυτή τη λογική, η οποία φαίνεται να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη τις καταστροφικές παρενέργειες στην ελληνική οικονομία και κοινωνία από τις βάρβαρες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα, ορθώνεται η αμείλικτη τραπεζική λογική της ΕΚΤ, την οποία παραδόξως συμμερίζεται η κυβέρνηση περισσότερο, από πόσο δείχνει να ενδιαφέρεται για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα: το οικοδόμημα της ευρωζώνης και το τραπεζικό σύστημα δεν αντέχουν ούτε την αναδιάρθρωση του ασήμαντου -για τα οικονομικά μεγέθη της Ευρώπης- ελληνικού χρέους. «Τα χρέη στην ευρωζώνη πρέπει να πληρώνονται μέχρι δεκάρας», λένε οι τραπεζίτες και επιμένουν να πιει η Ελλάδα μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι ενός, δύο ή και περισσότερων μνημονίων.
Ουσιαστικά, δηλαδή, οι τραπεζίτες της ΕΚΤ, επικαλούμενοι ίσως υπαρκτούς κινδύνους για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πρώτα άφησαν να δημιουργηθεί στην Ευρώπη μια τεράστια κερδοσκοπική φούσκα από τις τράπεζες, πρώτα ανέχθηκαν να λειτουργούν τράπεζες με ελάχιστα κεφάλαια, μπροστά στους κινδύνους που αναλαμβάνουν, και τώρα έρχονται να επικαλεσθούν αυτήν ακριβώς την αδυναμία του τραπεζικού συστήματος, για να επιβάλλουν σε ευρωπαϊκές χώρες, ισότιμες κατά τα άλλα με τις υπόλοιπες, πολιτικές οικονομικού ακρωτηριασμού, προκειμένου να πληρωθούν χρέη που είναι δημιουργήματα κερδοσκοπίας. Ταυτόχρονα, για να είμαστε δίκαιοι, οι τραπεζίτες ζητούν θυσίες και από τους φορολογούμενους του Βορρά, οι οποίοι ουσιαστικά καλούνται, μέσω των προγραμμάτων διάσωσης, να χρηματοδοτήσουν όχι τις ασθενέστερες χώρες της ευρωζώνης, αλλά τους ισολογισμούς των τραπεζών που κρατούν στα χαρτοφυλάκιά τους τα ομόλογα αυτών των χωρών.
Πολλοί στη γερμανική ελίτ, πολιτικοί και οικονομολόγοι, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η συνταγή της ΕΚΤ, την οποία -επαναλαμβάνουμε- θεωρεί ως μόνη λύση και η ελληνική κυβέρνηση, είναι μια συνταγή καταστροφής: η Ευρώπη χωρίζεται στα δύο, οι φορολογούμενοι του Βορρά και οι φορολογούμενοι του Νότου καλούνται να υποστούν βαριές θυσίες για να διασωθούν τράπεζες που κερδοσκοπούσαν και τελικά τίθεται σε κίνδυνο η πολιτική συνοχή της Ευρώπης. Ίσως, λοιπόν, όσοι στην Γερμανία τάσσονται υπέρ της άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους έχουν το δίκιο τους. Και ίσως ήλθε η ώρα να φύγει και η ελληνική κυβέρνηση από το στρατόπεδο των τραπεζιτών και να αναζητήσει διαύλους διαπραγμάτευσης μιας σοβαρής πρωτοβουλίας αναδιάρθρωσης του χρέους με όσους πολιτικούς της Γερμανίας -και όχι μόνο- είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν σοβαρά αυτή την προοπτική. Το τρένο που οδηγούν οι τραπεζίτες οδηγείται με μεγάλη ταχύτητα προς τον γκρεμό και καλό θα είναι να το εγκαταλείψουμε το συντομότερο.