Η Ε.Ε. κινδυνεύει να δημιουργήσει μια «Αργεντινή του Αιγαίου», παρά το ότι μπορεί να βρεθεί λύση για να σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Σε αυτό το συμπερασμα καταλήγει κανείς διαβάζοντας δύο διαφορετικά άρθρα που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες ημέρες στους «Financial Times» με αφορμή την ελληνική κρίση.Στο πρώτο, ο αρθρογράφος Άλαν Μπιτλ, τονίζει ότι ακριβώς 10 χρόνια από την προσπάθεια της κυβέρνησης της Αργεντινής να παρατείνει την αποπληρωμή των χρεών της μέσω ενός γιγάντιου εθελοντικού swap ομολόγων, πρακτική που δεν πέτυχε και έξι μήνες αργότερα οδήγησε σε στάση πληρωμών, η Ελλάδα υιοθετώντας ανάλογες πρακτικές διακινδυνεύει να βαδίσει στο ίδιο μονοπάτι σημειώνοντας ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ κρατικής χρεοκοπίας.
Ο Μπιτλ επισημαίνει κοινά σημεία μεταξύ των δύο χωρών, με χαρακτηριστικότερα τα παρακάτω: Άπληστη πολιτική ελίτ, χρόνια διαφθορά που εξασθενεί την ανάπτυξη, δημοσιονομική ασωτία και κουλτούρα φοροδιαφυγής. Τονίζει πως στόχος του σχεδίου για τη μετακύληση της αποπληρωμής των ελληνικών ομολόγων που εκπόνησε η γαλλική πλευρά είναι να κερδηθεί χρόνος, υπερθεματίζοντας όμως το γεγονός πως οι βραχυπρόθεσμες ενέσεις ρευστότητας δεν λύνουν το πρόβλημα φερεγγυότητας που έχει η Ελλάδα, καθώς και ότι εκείνοι που διαχειρίζονται την ελληνική κρίση επαναλαμβάνουν όσα συνέβησαν στην κρίση της Αργεντινής.
Στο κείμενο του διαπιστώνει διάσταση ανάμεσα σε όσα υπέγραψαν οι έξυπνοι τεχνοκράτες και όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα και εκφράζει αμφιβολίες για την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να προχωρήσει στις δύσκολες κινήσεις που επιβάλλει το Μνημόνιο.
Έτσι με τον τρόπο αυτό παρατηρεί ομοιότητες μεταξύ του μέχρις πρότινος υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και του Αργεντινού Ντόμινγκο Καβάλο, καθώς και οι δύο τεχνοκράτες και συνομιλητές του ΔΝΤ δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την κρίση.
Αναφέρει πως η αποστολή διάσωσης της Ελλάδας, της οποίας ηγείται η ευρωζώνη, όχι μόνο αποφεύγει μια ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους αλλά δεν μπορεί καν να το συζητήσει, τη στιγμή που η ευρεία εκτίμηση είναι ότι χρειάζεται μείωση της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους κατά τουλάχιστον 50%, παρατηρώντας έτσι πως η συμφωνία διαχείρισης της ελληνικής κρίσης, σχεδιασμένη για να αποφευχθεί μια πυροδότηση των CDS, περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών.
Τέλος καταλήγει αναφέροντας πως τα πισωγυρίσματα, οι σπασμωδικές κινήσεις, οι καθυστερήσεις και οι διαφωνίες στο ελληνικό πρόβλημα αποτελούν κακό οιωνό, τη στιγμή που η ευρωζώνη θα έπρεπε να ήταν ενωμένη προκειμένου να πείσει τους επενδυτές.
Με διαφορετικά επιτόκια
Στην ίδια εφημερίδα ο επικεφαλής του Earth Institute του Πανεπιστημίου Κολούμπια Τζέφρεϊ Σακς υποστηρίζει πως η χώρα μας μπορεί να σωθεί από τη χρεοκοπία αν της δώσουν τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το χρέος της με χαμηλότερα επιτόκια, με χρονικό ορίζοντα εικοσαετίας για την αποπληρωμή τους και με αναπτυξιακές προοπτικές.
Πιο συγκεκριμένα επισημαίνει πως αν δινόταν στην Ελλάδα η δυνατότητα να εξυπηρετήσει τα χρέη της με τους όρους δανεισμού της Γερμανίας, δηλαδή πραγματικά επιτόκια κοντά στο 2%, η χώρα με ανάπτυξη 3% ετησίως θα μπορούσε να αποπληρώσει το χρέος της, προσφέροντας περίπου το 2% του ΑΕΠ της ετησίως. Σε 20 χρόνια θα μπορούσε να το μειώσει στο 70% του ΑΕΠ.
Τέλος υποστηρίζει ότι τόσο χαμηλά επιτόκια θα μπορούσαν να επιτευχθούν μέσω μιας ευρείας εγγύησης των Ευρωπαίων για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, ενώ η ανάπτυξη με την εκμετάλλευση των απεριόριστων δυνατοτήτων της χώρας στην παραγωγή ηλιακής και αιολικής ενέργειας, της θέσης-κόμβου που κατέχει για το εμπόριο Ευρώπης-Ασίας, του τουρισμού, της εξειδίκευσης των νέων στην τεχνολογία της πληροφορικής.