Κάθε ανασχηματισμός δίνει ελπίδα. Ακόμα και σε αυτή την κρίσιμη ιστορικά συγκύρια με τα αμετακίνητα προβλήματα, το αξίωμα αυτό δεν αλλάζει. Με την τοποθέτηση του Βενιζέλου στην αντιπροεδρία και το υπουργείο Οικονομικών ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να δώσει ένα μήνυμα διάθεσης για συναίνεση με το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Αν δεχόταν ο Λουκάς Παπαδήμος θα έστελνε ένα μήνυμα σοβαρότητας στις αγορές και τους πιστωτές μας. Το στοίχημα του Βενιζέλου είναι να μπορέσει να εκπέμψει τελικώς το μήνυμα που θα έστελνε στην θέση του ο Παπαδήμος. Το μπορεί;Από τις πρώτες του δηλώσεις και τις διαρροές που έκανε στον Τύπο με τις νέες του ιδιότητες γίνεται φανερό πως το αρχικό του μέλημα είναι να απευθυνθεί στην ελληνική κοινωνία που «αγανακτεί» και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ που φυλλοροεί. Αμφισβήτησε το Μεσοπρόθεσμο, αμφισβήτησε τον νέο φορολογικό νόμο και αμφισβήτησε την επικοινωνιακή πολιτική του μέχρι πρότινος οικονομικού επιτελείου. Αυτά τα τρία αφορούν τις αγορές; Φυσικά ναι. Τις καθησυχάζουν; Φυσικά όχι.
Είναι αναμενόμενο και εν πολλοίς δικαιολογημένο ένας νέος «τσάρος» να θέλει να κρατήσει αποστάσεις από τον προκάτοχό του. Όμως τα περιθώρια είναι στενά και ο Βαγγέλης δεν έχει αυτή την ώρα την πολυτέλεια πραγματικής επανεκκίνησης. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι 1ον να επαναδιαπραγματευτεί μόνο κάποια μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, 2ον να πείσει ότι θα πατάξει τη φοροδιαφυγή και έτσι δεν θα χρειαστεί από Σεπτέμβρη ένας νέος «διορθωτικός» φορολογικός νόμος και 3ον να πείσει τους συναδέλφους του στο eurogroup ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται ΚΑΙ από το αν θα ψηφίσει ή όχι ο Αθανασιάδης το Μεσοπρόθεσμο!
Βέβαια υπάρχει και ένας 4ο στόχος. Να αποδείξει στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ότι έκαναν λάθος επιλογή το 2007. Αυτό το ξέρουν όλοι, το καταλαβαίνουν όλοι, το συζητούν όλοι, αν και ο ίδιος δεν θα το παραδεχτεί ποτέ.
Ή μάλλον θα το παραδεχτεί όταν τα καταφέρει.
Εν ολίγοις ο Βενιζέλος από προχθές παίζει τη ζαριά της ζωής του. Και – φυσικά – της ζωής μας.