Οι δηλώσεις της Αγκέλα Μέρκελ και του προέδρου Σαρκοζί την εβδομάδα που πέρασε στις συναντήσεις με τον Έλληνα πρωθυπουργό απομακρύνουν τα σενάρια μεθόδευσης επιστροφής στη δραχμή για την Ελλάδα, ή διάλυσης της ευρωζώνης με έξοδο της Γερμανίας και άλλων βορείων της ομάδας ΑΑΑ.Ο πρώην πρωθυπουργός όμως με το άρθρο του χθες στην Καθημερινή έχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως ο κίνδυνος επιστροφής στη δραχμή είναι υπαρκτός μέσα στα επόμενα δυο - τρία χρόνια αν δεν κάνουμε όσα πρέπει και έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια.
Δυστυχώς η κυβέρνηση με την επιμονή η εφεδρεία να μοιάζει κάτι με πρόωρη συνταξιοδότηση αποφεύγει να πει την αλήθεια και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η λύση δεν είναι τα 750 εκατ. ευρώ που είναι η δαπάνη μισθοδοσίας των 30.000 εφέδρων, να εξελιχθεί σε δαπάνη καταβολής συντάξεων...
Η λύση βρίσκεται πως σε ένα με δυο χρόνια θα εκμηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα των περίπου 10 δισ. ευρώ.
Αυτό αντιστοιχεί σε δαπάνες για μισθούς 400.000 από τις 750.000 εργαζομένων στο δημόσιο. Ήτοι, μας μένουν στο δημόσιο περί τις 300.000 εργαζόμενοι, όσοι εργάζονταν και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πριν ξεκινήσει ο «σοσιαλιστικός» μετασχηματισμός.
Μια πιο ήπια εκδοχή θα ήταν να υπάρξει και ένας εξορθολογισμός των δαπανών για συντάξεις που πλέον για το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι διπλάσιες από τις δαπάνες για μισθούς... Εξ ου και ο συνειρμός με βάση την κοινή λογική πως οι συντάξεις κάτω των 60 ετών είναι θέμα χρόνου να ανασταλούν λόγω χρεοκοπίας...
Η κυβέρνηση μέσα στη σύγχυση οι άνθρωποι να έρθουν στα πράγματα ήθελαν να βολέψουν τους πελάτες τους και τους προέκυψε να διαχειριστούν μια χρεοκοπία, αυξάνει τους φόρους.
Καθώς όμως πάνω από τα 2/3 των μισθοδοτούμενων από το δημόσιο πρυτανείο αφορά πελατειακές διαπλοκές, το σχήμα μεταφοράς πλούτου λαμβάνει την εξής διάσταση.
Θεωρητικά ο σοσιαλισμός είναι η αναδιανομή του εισοδήματος αυτών που δεν εργάζονται σε αυτούς που εργάζονται.
Στην ελληνική εκδοχή του σοσιαλισμού η αναδιανομή γίνεται από αυτούς που εργάζονται σε αυτούς που δεν εργάζονται.
Αυτό συνέβη τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό με βάση τα κίνητρα είχαμε διόγκωση του παρασιτικού σκέλους της οικονομίας και συρρίκνωση του παραγωγικού.