Πριν από 89 χρόνια, το 1922, η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα ξεκίνησε να 'παράγει' πακτωλούς χρημάτων για να δώσει ώθηση στην 'παγωμένη' γερμανική οικονομία. Η οικονομία δεν 'έπαιρνε μπρος' και η Κεντρική Τράπεζα παρήγαγε ακόμη περισσότερο χρήμα και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Ξαφνικά, αντί να αρχίσει να καλπάζει η ανάπτυξη απογειώθηκε ο πληθωρισμός με αποτέλεσμα την υποτίμηση του μάρκου στα 2 δις μάρκα έναντι 1 δολαρίου, όταν μερικά χρόνια νωρίτερα η ισοτιμία ήταν 4,2 μάρκα προς 1 δολάριο.Μέχρι τα τέλη του 1923 προκειμένου να αγοραστεί ένα δολάριο χρειαζόταν 4,2 τρις μάρκα και μέχρι τις αρχές του '30 το χρήμα που κυκλοφορούσε στη γερμανική αγορά είχε αυξηθεί κατά τρισεκατομμύρια φορές. Δυστυχώς η παραγωγή χρήματος δε βοήθησε τελικά τη Γερμανία να αναπτυχθεί.
Μετά την απώλεια του ελέγχου της οικονομίας από την κυβέρνηση ακολούθησε η απώλεια του νομισματικού ελέγχου και η δυνατότητα εξασφάλισης της σταθερότητας των τιμών από τη Γερμανική Κεντρική Τράπεζα.
Περίπου 90 χρόνια αργότερα μία άλλη Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή, φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης αδυνατώντας να σταθεροποιήσει το κόστος χρηματοδότησης των κρατών και των εταιριών τους και αποτυγχάνοντας να αποτρέψει την απόκλιση του ύψους αυτού του κόστους χρηματοδότησης μεταξύ των 17 μελών της ΕΕ. Η χρηματοπιστωτική και νομισματική πίεση έχει γίνει τόσο μεγάλη εντός της ΕΕ που οι τράπεζες και τα ιδρύματα αδυνατούν, πλέον, να δανειστούν σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα απ' το ευρώ και ιδιαίτερα σε δολάριο. Η κατάσταση έγινε τόσο δραματική που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες (CNBC) μεγάλες τράπεζες έχουν φτάσει στα όρια της κατάρρευσης τους.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό του τρόμου μία ομάδα Κεντρικών Τραπεζών ανακοίνωσε τη συντονισμένη δράση τους ώστε να αποκαταστήσουν τη δυνατότητα δανεισμού των τραπεζών μειώνοντας παράλληλα το κόστος του, μέσω μηχανισμών που επιτρέπουν στις τράπεζες να δανειστούν σε δολάριο (ή γεν, στερλίνα κλπ) με την ΕΚΤ να λαμβάνει κεφάλαια από τις υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες. Και ενώ ακούγεται εντυπωσιακό να μιλούμε για συλλογική παρέμβαση στην πραγματικότητα η κύρια δράση έρχεται από την αμερικανική Κεντρική Τράπεζα (FED), η οποία και καλύπτει τη ζήτηση σε δολάριο.
Με το να κάνει η FED ευκολότερο των δανεισμό δολαρίων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες και να αυξήσει τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα θα παράσχει μια βραχυπρόθεσμη ανακούφιση αλλά δε θα διορθώσει κανένα πρόβλημα ούτε στη χρηματιστηριακή ούτε στην πραγματική οικονομία.
Τώρα, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα δανείζονται δολάρια με χαμηλότερο κόστος απ' ότι οι αμερικανικές τράπεζες αλλά το φθηνότερο και περισσότερο χρήμα δε θα βρει το δρόμο του προς την πραγματική οικονομία ούτε θα μεταφραστεί σε δάνεια προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις ενώ αργά αλλά σταθερά θα αυξηθεί ο κίνδυνος πληθωριστικών πιέσεων όχι στο βραχυπρόθεσμο αλλά στο μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Η παρέμβαση αυτή από τη FED και τις υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζα της Αγγλίας , κεντρικές τράπεζες του Καναδά, της Ιαπωνίας και της Ελβετίας) επιβεβαιώνει την αποτυχία των πολιτικών να αντιμετωπίσουν την ευρωπαϊκή κρίση και πιστοποιεί την κλιμάκωση της και το γεγονός πως έχει, πλέον, μετατραπεί επισήμως και σε τραπεζική.
Παρόμοια παρέμβαση έγινε από τις μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες και το 2007 αλλά αυτό δεν απέτρεψε το κραχ και την ύφεση που ακολούθησαν. Αν οι πολιτικοί δε προχωρήσουν στις ενέργειες εκείνες που θα οδηγήσουν άμεσα στην αποκλιμάκωση της κρίσης και στον περιορισμό της εξάπλωσης της τότε ό,τι και αν κάνουν οι Κεντρικές Τράπεζες δε θα αποδειχτεί τίποτε περισσότερο από ασπιρίνη σε βαριά νοσούντα ασθενή.